Φωτιά να τους κάψει

Κανείς δεν το αμφισβητεί. Η απεργία είναι  η έσχατη μορφή αντίστασης για κάθε εργαζόμενο. Γι’ αυτούς  όμως που έχουν απαξιώσει την εργασία,  που δημιουργούν στρατιές ανέργων και επιθυμούν να επαναφέρουν συνθήκες σκλαβιάς,  δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους.  Δεν ζητούν κόσμο για δουλειά, την έκαναν την δουλειά τους.  Συγκέντρωσαν  όλο τον   πλούτο, κάπου  στο πλανήτη και το μόνο που θέλουν είναι να έχουν  την ησυχία τους να τον χαρούν.  Μην σας εντυπωσιάζει. Το σύστημα, έχει χάσει τον προσανατολισμό του, έχει περάσει στο στάδιο του εκφυλισμού. Γεννάει τέρατα. Χρειάζονται πλέον πιο  δραστικά όπλα για να καταπολεμηθεί. Μια μεγάλη φωτιά να τους κάψει.    

Σ’ αυτόν τον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να μπω και να βγω απ’ το μυαλό μου, νικητής. Για τη ζωή που πίστεψα, για τη ζωή που ονειρεύομαι και αγαπάω. Αυτή τη ζωή αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, προσπαθώ να υπερασπιστώ, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές λέξεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές.
Για αυτή τη ζωή έδωσα ότι έχω και δεν έχω. Όλα. Εσωτερικά και εξωτερικά. Γι’ αυτό τα βήματα εξοκείλουν. Διαφορετικά βήματα περπατάς, όταν δεν έχεις και προσπαθείς να δώσεις. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό που θα έχεις επιλέξει. Και  αυτό έχει άλλη γοητεία…

Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό. Μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, μας αφαιρούν το μέλλον, μας κλέβουν τη ζωή. Κατακτήσεις αιώνων γκρεμίζονται και δεν υπάρχει πίσω ούτε εμπρός. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, φοβισμένοι, εξουθενωμένοι το λάθος μας, να πιστέψουμε τους ψεύτες και τους κλέφτες.
Τι ονειρεύομαι; Ίσως η περιφρόνηση σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που μας περιβάλει, αποτελεί σήμερα την πλέον επαναστατική στάση όλων αυτών που σέβονται τον εαυτό τους. Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μοιραία θα ενισχύσεις αυτή την σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα. Τι άλλο μπορώ να κάνω εκτός από την περιφρόνηση; Να διαφυλάξω σαν κόρη Οφθαλμού τους σπόρους της αναρχίας μου, σε ένα σύστημα που έχει κατορθώσει να του ανήκουν όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μάλιστα στοιχισμένοι στο ίδιο λόχο, του ίδιου τάγματος, του ίδιου συντάγματος, της ίδια στρατιάς, του ίδιου παγκόσμιου στρατού. Δεν μπορεί να ακολουθούμε την νομιμότητα των παρανόμων. Μια  μεγάλη  φωτιά χρειάζεται, που θα απονείμει δικαιοσύνη…