Αχ αυτοί οι άνθρωποι

Aχ! Οι άνθρωποι! Με αγάπη που ξεχειλίζει, ο Σπύρος Αλαμάνος, προσπαθεί μέσα από το βιβλίο του «ήταν κάποτε ένα παιδί» να στείλει ένα ταπεινό μήνυμα για συνοχή αυτής της ταλαίπωρης πόλης, που κλείνεται στα κάστρα της και τρώει της σάρκες της. Όταν μπαίνω, στον πειρασμό της αντιπαράθεσης, τον θυμάμαι πάντα τον Σπύρο.
Όταν με γέννησε η μάνα μου, οι μοίρες είχαν μεθύσει με αψέντι και με ρούμι. Τους ξέφυγα. Γι’ αυτό στη ζωή μου, τη μοίρα μου την έφτιαξα εγώ μέσα σε μια πόλη γεμάτη στενά καντούνια που μου έλεγαν συνέχεια την ιστορία τους. Τα τοπία αλλάζουν όψη όταν τα κοιτάζω. Οι κούκλες στις βιτρίνες των νεωτερισμών γίνονται αγίες. Στις λιτανείες αντί να κοιτάζω τους αγίους έβλεπα τα μάτια των ανθρώπων. Πολλά βράδια κατεβαίνω στη κόλαση. Εκεί κάνουμε τσιμπούσια με όλους τους καταραμένους αυτού του κόσμου. Στον ουρανό βλέπω παιδιά. Τη ζωή μου τη πέρασα μέσα σε ένα εργαστήριο πειραμάτων. Η πόλη μας ήταν γεμάτη εργαστήρια πειραμάτων. Μια μέρα ζωγράφισα πως ήθελα να φύγω για το ταξίδι της ζωής μου χωρίς σώμα. Το σώμα μου έγινε σταυρός. Πολλές φορές μπαίνω μέσα στα σπίτια από τις καμινάδες και παρακολουθώ τι γίνεται μέσα στα εργαστήρια της ζωής των ανθρώπων. Πολλές φορές την ημέρα βλέπω παιδιά να πετάνε στον ουρανό κι ακούω ψαλμωδίες αγγέλων. Την ψυχή μου κάθε βράδυ την κλείνω μέσα σ’ ένα γυάλινο δοχείο φυσικών πειραμάτων.
Κάθε πρωί ο ήλιος το ίδιο κορδόνι βγαίνει από τα απέναντι βουνά. Το καμπαναριό στη θέση του κι εγώ να βλέπω τους ανθρώπους να περνούν μπροστά από το καφενείο και να προσεύχομαι για τη ζωή τους. Αχ αυτή οι άνθρωποι, λουλούδια φωσφορούχα στους δρόμους. Προέρχονται ποιος ξέρει από ποιες γενεές, zουν όμως μέσα στην αγωνία της ανυπαρξία τους. Ζουν το σήμερα σαν να μην ξέρουν ότι το σπέρμα τους είναι γέννημα πολλών γενεών. Ζουν σαν να έχουν έλθει από το πουθενά. Κι όμως αν σκεφτούν είμαστε αντίγραφα βελτιωμένα άλλων αντιγράφων, χιλιάδες χρόνια πριν. Αχ αυτοί οι άνθρωποι, φωσφορούχα λουλούδια, μου γεμίζουν θαλπωρή τα φύλλα της καρδιάς μου. Η αγάπη γι’ αυτούς έχει βάθος, μήκος, χρόνο και πλάτος. Αχ! Οι άνθρωποι!
Το κείμενο που ακολουθεί έχει την ανάγκη αυτού που προηγείται…
Χρόνια τώρα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες και να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες της κοινωνίας σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία την καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που έρχονται και επανέρχονται σε αυτήν την ατέρμονη συζήτηση ανάλογα με τις αφορμές που δίνει η επικαιρότητα.
…………………………………………………………………………………………..
Το νησί φυλλορροεί! Δεν είναι υπερβολή. Έχω την αίσθηση, ότι μπροστά στα αδιέξοδα, εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια. Η εικόνα σε όλα τα επίπεδα, βγάζει μια τραγικότητα και ενώ θα περίμενε κανείς η λύπη που προκαλεί η ημιθανούσα, να παραμερίσει τα μικρά και ασήμαντα, επιμένουμε να χάνουμε το σημαντικό.
…………………………………………………………………………………………..
Θα ξεκινήσω από την πολιτική, που έχει και τον πρωτεύοντα ρόλο των ευθυνών. Έτσι είναι πολιτική. Ακούγεται πλέον σαν θεώρημα και κινδυνεύουμε να το χωνέψουμε με την μοιρολατρία που μας διακρίνει.
Με όλη αυτή φασαρία το χάνουμε το σημαντικό και το σημαντικό, είναι η αγάπη και φροντίδα γι’ αυτό το νησί γι’ αυτή την πόλη για το κάθε νησί για την κάθε πόλη για τον κάθε τόπο, για τους ανθρώπους .
Δεν σας το κρύβω, η χθεσινή μου περιήγηση στο νησί, μου προκάλεσε πόνο, τόσο, που μ’ έκανε να ξεχάσω πρόσωπα και γεγονότα, υπεύθυνους και ανεύθυνους και να επικεντρωθώ στο δια ταύτα. Τι κάνουμε; Όλοι μαζί τι κάνουμε;
………………………………………………………………………………………….
Σε παλαιότερο κείμενο αναρωτιόμουνα για τον αν είναι έτσι η πολιτική. Και απάντηση ήταν ασφαλώς άλλη, Όχι δεν μπορεί να είναι έτσι η πολιτική.
«Εδώ ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση της εξουσίας δεν έχει κανένα στοιχείο, άμιλλας για ευγενική ούτε λόγος. Ένα ατέλειωτο στριμωξίδι με αγκωνιές, πισώπλατες μαχαιριές, χτυπήματα κάτω από την ζώνη, ίντριγκες, λάσπες, ρουσφέτια, πολλά «Θα», παλινδρομήσεις ανακολουθίες, τα ρέστα μας όλα στο τραπέζι ενός πολιτικού παιγνιδιού, που μόνο στις διακηρύξεις, που μένουν διακηρύξεις, διαβάζεις για τα προβλήματα και την λύση τους, που ωστόσο, παραμένουν προβλήματα και άλυτα.
Προς τι αυτό το έντονο ενδιαφέρον αυτή τη περίοδο; Δεν το βλέπω στην καθημερινότητα σας. Δεν το βλέπω στη στάση σας την προσωπική, δεν το βλέπω στην προσφορά σας την αφιλοκερδή, δεν το βλέπω στα μάτια σας, που κρυφοκοιτάζουν πονηρά τους θρόνους.
Προσπαθείτε με πλατιές έννοιες να δικαιολογήσετε τις ενέργειές σας. «Έτσι είναι η πολιτική». Έτσι σας βολεύει να είναι. Να νομιμοποιεί το ψέμα, την αχαριστία, την διαπλοκή την συναλλαγή. Να είναι ξένη με τα συναισθήματα, τη φιλία και το λόγο τον ανδρικό. Έτσι σας βολεύει να αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα εγκλήματα, για τον απώτερο σκοπό και ναι, αν ήταν η αγάπη και η φροντίδα γι’ αυτόν τον τόπο θα χωρούσε και συζήτηση, για την πάρτη σας όμως είναι, για την άκρατη φιλοδοξία σας, για τα συμφέροντα σας, για την βλακεία σας.»
Και επειδή δεν είναι έτσι η πολιτική, ελατέ να δούμε τι κάνουμε, γι’ αυτόν τόπο το δικό μου και δικό σας.