“Ημερολόγιο καταστρώματος"

11η ημέρα εθελούσιου εγκλεισμού. Δύσκολα. Ξύπνησα με ένα βάρος. Νοιώθω να διακυβεύεται η αίσθηση της ελευθερίας, του ελέγχου των κινήσεών μου. Νοιώθω να χάνεται η αίσθηση ότι είμαι ο κύριος του εαυτού μου. Γέμισα ερωτηματικά.

Υπάρχουν ασκήσεις κατευνασμού του φόβου μας αυτή τη στιγμή, εν μέσω πανδημίας; Σκέφτομαι την ασφάλεια που μας δίνουν οι άνθρωποι που έχουμε μια σχέση εμπιστοσύνης, που είναι δίπλα μας, που είναι κοντά μας.

Ξέρετε πόσο βασανιστικό είναι σήμερα να υποχρεώνονται άνθρωποι να μένουν μόνοι; Πολλοί άνθρωποι είναι αμάθητοι σ’ αυτή την εμπειρία. Αναζωπυρώνονται οι φόβοι τους. Είναι αδιανόητο για πολλούς με το πάτημα ενός κουμπιού να σταματήσουν όλα.

Πως να συνηθίσεις στο ακίνητο ενός εγκλεισμού, εσύ που τόσα χρόνια έτρεχες σαν τον παλαβό να προλάβεις όλα;

Tο κακό είναι ότι αυτό που θα άξιζε να κάνεις ως επιλογή, τώρα σου επιβάλλεται ως καθήκον. Αναγκάζεσαι να μείνεις με τον εαυτό σου, με τις σκέψεις σου, με τη μελαγχολία σου.
Οι συνήθειες που είχε επιβάλλει το διαδίκτυο, με κεντρικό άξονα την ανάπτυξη σχέσεων από μακριά, τώρα αυτές οι εξ’ αποστάσεως σχέσεις, γίνονται η μόνη δυνατή επιλογή.

Στην Ιταλία οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι στα νοσοκομεία και η μοναδική δυνατότητα για να αποχαιρετήσουν τον αγαπημένο τους, είναι μέσω ενός κινητού. Ένα κινητό στη θέση του τελευταίου αποχαιρετισμού.

Φοβάμαι και τα χειρότερα. Όταν απειλείται η επιβίωσή σου, πρωτόγονα ένστικτα παραμονεύουν.

Έχουμε ευθύνη όμως λένε, απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Η ατομική ευθύνη δεν μπορεί να επιβάλλεται όμως , πρέπει αυθόρμητα να εφαρμόζεται από μια δική μας εσωτερική επιταγή.

Τι να κάνουμε; όπως έγραφα και χθες, όλες οι συμπεριφορές καταστροφικής αδιαφορίας, απέναντι στη φύση πρέπει να αλλάξουν. Τίποτα δεν είναι για πάντα. Και για να κλείσουμε το σημερινό ημερολόγιο ενα μικρο απόσπασμα παλαιότερου κειμένου, αυτής εδώ της στήλης

Το «Για Πάντα», μπορεί να απαγορεύεται στους ανθρώπους, το δικό μας εφήμερο όμως έχει κάτι απ’ τους ημίθεους και διαθέτει έναν ηρωισμό… να χτίζεις στην άμμο σα να ’ναι στην πέτρα. Να υπόσχεσαι για πάντα, με την σιγουριά ότι θα το υποστηρίξεις και πέρα από τη ζωή.
Τελειώνει το γεγονός, είσαι στο «μετά» και στο πάντα. Και είσαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα έρθει σαν αέρας να σου φανερωθεί.
«Τα μόνα πράγματα που αντέχουνε στον χρόνο είναι εκείνα που δεν υπήρξαν ποτέ», ισχυρίζεται στις «Αιωνιότητες» ο Μπόρχες , αλλ’ όμως αντέχουν και στο χρόνο, όσα δεν πουλήθηκαν και δεν αγοράστηκαν ποτέ: ο ουρανός, η θάλασσα, το φεγγάρι, ο ήλιος, ο έρωτας, το ποίημα, η επίγνωση, η ελπίδα, η μοναξιά, η ζωή. Ναι η ζωή.