Για άλλα ήθελα να γράψω. Πρώτο κείμενο του χρόνου, ποτέ δεν είχε άρωμα εκλογών. «Θέλω μια καινούργια αρχή» ήταν η πρώτη απαίτηση και συγχρόνως η πρώτη δέσμευση, που ακόμα δεν κατάφερε να εκπληρωθεί. Πρώτες ώρες του νέου χρόνου και η γομολάστιχα πήρε φωτιά, σβήνει, σβήνει να καθαρίσει. Και τα μάτια, με προσοχή είναι συγκεντρωμένα μπροστά, σε αυτά που έρχονται. Ας γίνει κάτι να τελειώνουμε. Δηλαδή να αρχίσουμε. Έχουμε κουραστεί μας αξίζει κάτι καλύτερο. Κάτι. Αυτό που μπορεί να σταθεί ικανό για να κάνει τη διαφορά του καινούργιου από το παλιό. Μια μετατόπιση όλο και ο πιο μπροστά, όλο και πιο ψηλά, σε μια αέναη πορεία προόδου. Ακόμα τριγυρνάω στο Εδώ. Στο Εκεί... ελπίζω.
Πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα
και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι. «Μαζί ανοίγουμε, μαζί
τον κλείνουμε τον χρόνο. Είσαι εδώ’ για να ανοίξουμε μαζί κι αυτό τον χρόνο.
Μπουκάλι στον αιώνιο ωκεανό. Μαζί θα
ταξιδεύουμε…» Με τις λέξεις, για τη ζωή στο επόμενο όνειρο… για τη ζωή τη μαύρη
και άσπρη, που δεν ξεχνάει τα χρώματα. Το
’14 πέρασε στο παρελθόν, ο χρόνος όμως συνεχίζει εν τη αθωότητα του να μας αναγκάζει να… πάρουμε τα μέτρα μας. Είναι η ώρα για
αγώνα και αγάπη. Να ζήσουμε θέλουμε και δεν
μιλάμε για ευτυχία για ζωή μιλάμε που θα
τα έχει όλα. Αλώστε «οι ευτυχισμένοι άνθρωποι
δεν έχουν να σου αφηγηθούν τραγωδίες». Όπως γραφεί ο Οδυσσέας Ιωάννου «Δεν
χρειάστηκε να νικήσουν, δεν χρειάστηκε να χάσουν, δεν καβάλησαν την τεθλασμένη
που πάει προς τα αστέρια και τον θάνατο. Περπάτησαν στην ευθεία. Και πέθαναν,
απλά πέφτοντας σε μια τρύπα». Δεν αντιλήφθηκαν την αξία του χρόνου γιατί δεν
βρέθηκαν ποτέ με κομμένη αναπνοή να μετράν τα δευτερόλεπτα, χωρίς να ξέρουν αν
θα υπάρξει άλλη ανάσα. Να ζήσουμε λοιπόν, αληθινά και αυτό το χρόνο, χωρίς τον κίνδυνο
να μας καταπιεί ο λάκκος εν αγνοία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου