Είμαστε αισιόδοξοι, έστω και για μια στιγμή. Για μια στιγμή που ότι και να γίνει θα τη ζήσουμε. Επειδή αν κοιτάξουμε ψηλά στ’ αστέρια θα νοιώσουμε απειροελάχιστοι, αν γυρίσουμε πίσω στους αιώνες μηδενικά. Μπροστά στην απελπισία έρχεται η στιγμή, που μας ψηλώνει τόσο, ώστε όλα να φαίνονται μικρά μπροστά της. Η εισαγωγή, όχι αυθαίρετα. Οι μέρες με τις μάσκες, είναι ό,τι πιο ειλικρινές νοιώθουμε, οι υπόλοιπες οι αξιοπρεπείς είναι το πραγματικό καρναβάλι. Στο καρναβάλι της ζωής μας, το χωρίς προσωπεία, δεν πέφτουν οι μάσκες στο τέλος της γιορτής, αυτές είναι κολλημένες στα πρόσωπα και έχουν απ’ ευθείας σύνδεση με το αίμα και την ψυχή. Γελάνε ψεύτικα, κλαίνε ψεύτικα. Οι καουμπόηδες διαθέτουν όπλα μαζικής καταστροφής, και η πραγματικότητα, αδυνατεί να τα βάλει με την ψηφιακή της μορφή.
Τελικά τις μέρες του καρναβαλιού πέφτουν οι μάσκες, τις άλλες, που η πιστή ντύνει την άπιστη, η δικαιοσύνη την αδικία, η επικοινωνία την απομόνωση, η πολυκοσμία την μοναξιά, η αγάπη το μίσος η εξυπνάδα την πονηριά, το γέλιο το κλάμα, το κλάμα το γέλιο, το εμείς το εγώ, ο θεός το διάβολο και θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο, πώς να τις ξεχωρίσεις;
Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες με τις μάσκες, να πούμε τις αλήθειες αυτές που έχουμε ξαναπεί παλαιότερα, πάλι τέτοια εποχή για τους καινούργιους αναγνώστες. Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκανε, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας, ένα όπως έγινε με τον ασβέστη στον τοίχο. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή τους διαπραγμάτευση, τόση όσο το κέφι εκείνου που κρατάει την καλούμπα. Κρέμονται τώρα οι μονομάχοι των νεφών, κουρέλια χρωματιστά στα ηλεκτρικά καλώδια, υπόλοιπα λογαριασμών που όλοι βαριούνται να διαγράψουν – άσε, ο χρόνος και οι βροχές θα κάνουν τη δουλειά τους...
Μια εξομολόγηση της Ο.Α όπως Ολυμπιακή Αεροπορία από το αγέρι που φύσηξε αλήθειες και ας υποστηρίζει το αντίθετο. Μετατρέπω το γένος, άλλωστε καρναβάλι έχουμε.
Στο καρφί κρέμεται η φετινή μου μάσκα. Ευσυνείδητα την είδα, τη λιμπίστηκα, την αγόρασα. Ωραίο με έκανε, απόμακρα αξιέραστο - πλεονασμός, θα μου πεις, η απόσταση γεννάει τους έρωτες και η εγγύτητα τους πνίγει σα νεογέννητα γατιά στη στέρνα.
Διορθώνω: αξιέραστο καθ’ ότι απόμακρο.
Όπως και νάχει, η μάσκα βρήκε πλέον άλλη θέση κι εγώ το πρόσωπο που ξέρω να με περιμένει κάθε πρωί στον καθρέφτη του μπάνιου. Γράφω: το πρόσωπο που ξέρω - δε γράφω το πρόσωπό μου. Γιατί αν είμαι σίγουρος πως μασκαρεμένος γίνομαι ο άλλος, τότε θα πρέπει να είμαι το ίδιο σίγουρος πως χωρίς μασκάρεμα είμαι ο ένας, ο γνήσιος και αληθινός. Και σίγουρος δεν είμαι! Στην κυριαρχία της, η αθωότητα το δέχεται αυτό και το χαίρεται ως το μεδούλι κι ίσως το τραύμα της απώλειάς της απ’ αυτήν ακριβώς την αβεβαιότητα ν’ αρχίζει, κερκόπορτα για όλες τις άλλες, τις αμφιβολίες και τις αβεβαιότητες που ακολουθούν.
Ωραίες που ήταν οι παιδικές μεταμφιέσεις μας! Η λαχτάρα να καμωθούμε ότι δεν ήμασταν, σίγουροι για το τι είμαστε στ΄ αλήθεια, σίγουροι για το τι ήταν ο διπλανός, σίγουροι πως μπορούσαμε να γίνουμε ότι λαχταρήσουμε. Φτάνει να λαχταρούσαμε μονάχα! Τι έφταιξε μετά; Τι μας φταίει; Ότι δεν ξέρουμε τι είμαστε για να το αλλάξουμε, ότι δεν ξέρουμε πώς να το αλλάξουμε ή ότι δε λαχταράμε πια; Και τι πονάει περισσότερο; Η ομορφιά της ελαφρότητας μιας μάσκας είναι η ίδια που δίνει φτερά αιώνια στο χαρταετό της επομένης. Κι όταν δεν ξέρεις πια ποιο πρόσωπο έκρυψες και ποιο θα δείξεις, έχεις ήδη ανακαλύψει το νόμο της βαρύτητας και την παγίδα του σπάγκου. Ένα πρόσωπο χωρίς ταυτότητα, η αναμενόμενη διαδοχική πλαστογράφηση άλλων πολλών ως προσπάθεια άπελπι αντικατάστασης. Κατακόρυφη η πτώση, μάνες, ζύγια και ουρά.
Τη φετινή μου μάσκα ευσυνείδητα την είδα, τη λιμπίστηκα, την αγόρασα. Από τότε εντέχνως κρύβει ένα άχρηστο καρφί πάνω από την κάσα της πόρτας. Ωραίο θα με έκανε, απόμακρα αξιέραστο - αξιέραστο καθ’ ότι απόμακρο. Δε την φόρεσα ποτέ. Ψέματα σας είπα!
Τελικά τις μέρες του καρναβαλιού πέφτουν οι μάσκες, τις άλλες, που η πιστή ντύνει την άπιστη, η δικαιοσύνη την αδικία, η επικοινωνία την απομόνωση, η πολυκοσμία την μοναξιά, η αγάπη το μίσος η εξυπνάδα την πονηριά, το γέλιο το κλάμα, το κλάμα το γέλιο, το εμείς το εγώ, ο θεός το διάβολο και θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο, πώς να τις ξεχωρίσεις;
Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες με τις μάσκες, να πούμε τις αλήθειες αυτές που έχουμε ξαναπεί παλαιότερα, πάλι τέτοια εποχή για τους καινούργιους αναγνώστες. Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκανε, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας, ένα όπως έγινε με τον ασβέστη στον τοίχο. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή τους διαπραγμάτευση, τόση όσο το κέφι εκείνου που κρατάει την καλούμπα. Κρέμονται τώρα οι μονομάχοι των νεφών, κουρέλια χρωματιστά στα ηλεκτρικά καλώδια, υπόλοιπα λογαριασμών που όλοι βαριούνται να διαγράψουν – άσε, ο χρόνος και οι βροχές θα κάνουν τη δουλειά τους...
Μια εξομολόγηση της Ο.Α όπως Ολυμπιακή Αεροπορία από το αγέρι που φύσηξε αλήθειες και ας υποστηρίζει το αντίθετο. Μετατρέπω το γένος, άλλωστε καρναβάλι έχουμε.
Στο καρφί κρέμεται η φετινή μου μάσκα. Ευσυνείδητα την είδα, τη λιμπίστηκα, την αγόρασα. Ωραίο με έκανε, απόμακρα αξιέραστο - πλεονασμός, θα μου πεις, η απόσταση γεννάει τους έρωτες και η εγγύτητα τους πνίγει σα νεογέννητα γατιά στη στέρνα.
Διορθώνω: αξιέραστο καθ’ ότι απόμακρο.
Όπως και νάχει, η μάσκα βρήκε πλέον άλλη θέση κι εγώ το πρόσωπο που ξέρω να με περιμένει κάθε πρωί στον καθρέφτη του μπάνιου. Γράφω: το πρόσωπο που ξέρω - δε γράφω το πρόσωπό μου. Γιατί αν είμαι σίγουρος πως μασκαρεμένος γίνομαι ο άλλος, τότε θα πρέπει να είμαι το ίδιο σίγουρος πως χωρίς μασκάρεμα είμαι ο ένας, ο γνήσιος και αληθινός. Και σίγουρος δεν είμαι! Στην κυριαρχία της, η αθωότητα το δέχεται αυτό και το χαίρεται ως το μεδούλι κι ίσως το τραύμα της απώλειάς της απ’ αυτήν ακριβώς την αβεβαιότητα ν’ αρχίζει, κερκόπορτα για όλες τις άλλες, τις αμφιβολίες και τις αβεβαιότητες που ακολουθούν.
Ωραίες που ήταν οι παιδικές μεταμφιέσεις μας! Η λαχτάρα να καμωθούμε ότι δεν ήμασταν, σίγουροι για το τι είμαστε στ΄ αλήθεια, σίγουροι για το τι ήταν ο διπλανός, σίγουροι πως μπορούσαμε να γίνουμε ότι λαχταρήσουμε. Φτάνει να λαχταρούσαμε μονάχα! Τι έφταιξε μετά; Τι μας φταίει; Ότι δεν ξέρουμε τι είμαστε για να το αλλάξουμε, ότι δεν ξέρουμε πώς να το αλλάξουμε ή ότι δε λαχταράμε πια; Και τι πονάει περισσότερο; Η ομορφιά της ελαφρότητας μιας μάσκας είναι η ίδια που δίνει φτερά αιώνια στο χαρταετό της επομένης. Κι όταν δεν ξέρεις πια ποιο πρόσωπο έκρυψες και ποιο θα δείξεις, έχεις ήδη ανακαλύψει το νόμο της βαρύτητας και την παγίδα του σπάγκου. Ένα πρόσωπο χωρίς ταυτότητα, η αναμενόμενη διαδοχική πλαστογράφηση άλλων πολλών ως προσπάθεια άπελπι αντικατάστασης. Κατακόρυφη η πτώση, μάνες, ζύγια και ουρά.
Τη φετινή μου μάσκα ευσυνείδητα την είδα, τη λιμπίστηκα, την αγόρασα. Από τότε εντέχνως κρύβει ένα άχρηστο καρφί πάνω από την κάσα της πόρτας. Ωραίο θα με έκανε, απόμακρα αξιέραστο - αξιέραστο καθ’ ότι απόμακρο. Δε την φόρεσα ποτέ. Ψέματα σας είπα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου