Δεν μπορούμε ν' ανταμώσουμε

Είναι δύσκολα να ερμηνεύσει κανείς, με παλαιό οπλοστάσιο επιχειρημάτων, αυτά που συμβαίνουν και αυτά κυρίως που θα ακολουθήσουν, στο χώρο της νεολαίας.
Η αλήθεια είναι, που έρχονται κάτι παλαιότερα κείμενα στην επιφάνεια και μου θυμίζουν ότι το κοινωνικό είναι και προσωπικό. Το παρακάτω κείμενο δεν θα μπορούσε να γραφτεί σήμερα και ας είναι για σήμερα.
Από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… ακόμα και αν κάποτε είχαμε μπερδευτεί στις πορείες με βασικό αίτημα την ελευθέρια και την δημοκρατία, από εκείνες τις πορείες μέχρι τις σημερινές των νέων παιδιών, υπάρχει χάσμα αξεπέραστο.
Είναι αυτό το χάσμα που απομάκρυνε την αλληλεγγύη των γενεών και έκοψε απότομα μια αλληλουχία. Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην. Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στο διάολο και τώρα ο δρόμος, εκεί που γίνονται οι συναντήσεις, των παιδιών, φαντάζει γκρεμός. Δεν μπορούμε πλέον να μπούμε στην παρέα. Δεν μπορούμε να ανταμώσουμε…

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η ανικανότητα να καταλάβουμε τη νεολαία. Αυτό θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο σήμερα, γιατί αλλιώς οι σχεδιασμοί για το μέλλον είναι στην άμμο παλάτια, ή καλλίτερα προσάναμμα σε μια φωτιά που θα μας κάψει. Τίποτα δεν έχουμε διδαχτεί τελικά, ο εμφύλιος σ’ αυτή τη χώρα φαίνεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Αυτή γενιά η γενιά μας, δεν ξέρω ακόμα πόσες ήττες θα βιώσει.
Λέτε να γεμίσαμε κουκουλοφόρους έτσι ξαφνικά; Λέτε να γεμίσαμε χιλιάδες «γνωστούς αγνώστους» σε όλη την Ελλάδα;
Τα παιδιά μας είναι. Τα παιδιά μας που βγαίνουν στους δρόμους με θυμό μεγάλο. Τα παιδιά μας που βγαίνουν έξω από τα άθλια σχολεία. Τα παιδιά των ντιλίβερι, της μειωμένης απασχόλησης των άχρηστων πτυχίων. Τα παιδιά που σιχάθηκαν το σύστημα, που σιχάθηκαν την διαπλοκή, τα παιδιά που δεν θέλουν να μας μοιάσουν, σπαταλώντας το χρόνο τους, κυνηγώντας το βόλεμα και την διασφάλιση του πλαισίου. Τα παιδιά μας που είναι «τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής»