Εμμέσως πλην σαφώς με το τελευταίο του άρθρο, «Μεγάλο στοίχημα, τελευταία εύκαιρια», ο Μιμής Ανδρουλάκης εκφράζει την υποστήριξη του στο σημερινό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γεώργιο Παπανδρέου. Χρειάστηκε να γράψει πολλά ο Μίμης για να δικαιολογήσει την θέση του. Για μας που είμαστε έξω από τον εμφύλιο, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ζορίστηκε. Αυτό το «ζόρι» το έχω διακρίνει και σε άλλους σκεπτόμενους υποστηρικτές του Γ. Παπανδρέου, πράγμα που σημαίνει «το μη χείρον βέλτιστον»
Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «στροφή προς τα αριστερά» ο κ. Ανδρουλάκης» επιχειρεί να διασκεδάσει την εικόνα που έχουν δημιουργήσει οι αντιμαχόμενες πτέρυγες και να επενδύσει με όρους πολιτικής, την προοπτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
«Η νέα αριστερά με το άρωμα του 21ου αιώνα προς την οποία πρέπει να μετακινηθούμε δεν υπάρχει έτοιμη. Καλούμαστε να την αναδημιουργήσουμε. Ο Νέος Καπιταλισμός επιβάλλει ένα νέο ιστορικό σχέδιο για την Αριστερά στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο. Η άγνοια είναι ο χειρότερος σύμβουλος για το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη αριστερά η οποία άλλωστε δεν κρύβει την αμηχανία της»
Βεβαίως ο κ. Ανδρουλάκης δεν περιορίζεται σε ατάκες, επιχειρηματολογεί για τη νέα αριστερά που έχει στο μυαλό του, μια αριστερά που για κάποιους είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή δεξιά
Θυμήθηκα διαβάζοντας το άρθρο, το Γάλλο κοινωνιολόγο Αλέν Τουρέν, που επιχειρώντας να ερμηνεύσει την αντίθεση Δεξιάς και Αριστεράς υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει υπεράσπιση της δημοκρατίας, χωρίς οργάνωση και πόλωση του πολιτικού διαλόγου. Με αλλά λόγια δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς προσδιορισμό της Δεξιάς και της Αριστεράς. Σήμερα ο ορισμός είναι σαφής. Η δεξιά είναι αυτή που υποστηρίζει ότι η λογική του συστήματος, της αγοράς, της τεχνολογίας, της επικοινωνίας, της πληροφόρησης, πρέπει να υπερισχύσουν. Αντίθετα αυτό που προσδιορίζει την αριστερά είναι να τοποθετείτε στην πλευρά των υποκειμένων. Η κατάσταση έχει κατά κάποιο αντιστραφεί σε σχέση με τον περασμένο αιώνα, όταν υποστηρίζονταν ότι η Δεξιά είναι ατομιστική και η Αριστερά κολεκτιβιστική.
Είχα γράψει τότε ένα άρθρο στην εφημερίδα «Ενημέρωση» με τίτλο «Αριστερά η τρίτη πόρτα Δεξιά» Σας θυμίζω τον επίλογο
«Ανέβηκα στο παρατηρητήριο. Η ξαστεριά μου επιτρέπει να βλέπω μακριά. Μια κοινωνία Πλαστελίνη, αλλάζει χρώματα και σχήματα, βολεύετε παντού παίρνει επίκαιρες θέσεις. Μια κοινωνία με την αριστερά της και τη δεξιά της, απαραίτητο συστατικό για την επιβίωση της. Μόνο που η αριστερά λιγοστεύει επικίνδυνα και τότε τι θα κάνει η Δεξιά; Και μην σας πάει στο μυαλό τίποτα κακό ( κόμματα), μιλάμε για την αριστερά που αναπτύσσεται σε κάθε οργανισμό. Για την αριστερά της δεξιάς, για την αριστερά της αριστεράς, για την αριστερά της εκκλησίας, της παιδείας, της τηλεόρασης, του αθλητισμού του πολιτισμού. Την αριστερά του έρωτα της ζωής μας όλης. Γιατί τι νομίζεται πως είναι η ζωή μας; Μια αριστερά και μια δεξιά»
.
Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «στροφή προς τα αριστερά» ο κ. Ανδρουλάκης» επιχειρεί να διασκεδάσει την εικόνα που έχουν δημιουργήσει οι αντιμαχόμενες πτέρυγες και να επενδύσει με όρους πολιτικής, την προοπτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
«Η νέα αριστερά με το άρωμα του 21ου αιώνα προς την οποία πρέπει να μετακινηθούμε δεν υπάρχει έτοιμη. Καλούμαστε να την αναδημιουργήσουμε. Ο Νέος Καπιταλισμός επιβάλλει ένα νέο ιστορικό σχέδιο για την Αριστερά στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο. Η άγνοια είναι ο χειρότερος σύμβουλος για το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη αριστερά η οποία άλλωστε δεν κρύβει την αμηχανία της»
Βεβαίως ο κ. Ανδρουλάκης δεν περιορίζεται σε ατάκες, επιχειρηματολογεί για τη νέα αριστερά που έχει στο μυαλό του, μια αριστερά που για κάποιους είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή δεξιά
Θυμήθηκα διαβάζοντας το άρθρο, το Γάλλο κοινωνιολόγο Αλέν Τουρέν, που επιχειρώντας να ερμηνεύσει την αντίθεση Δεξιάς και Αριστεράς υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει υπεράσπιση της δημοκρατίας, χωρίς οργάνωση και πόλωση του πολιτικού διαλόγου. Με αλλά λόγια δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς προσδιορισμό της Δεξιάς και της Αριστεράς. Σήμερα ο ορισμός είναι σαφής. Η δεξιά είναι αυτή που υποστηρίζει ότι η λογική του συστήματος, της αγοράς, της τεχνολογίας, της επικοινωνίας, της πληροφόρησης, πρέπει να υπερισχύσουν. Αντίθετα αυτό που προσδιορίζει την αριστερά είναι να τοποθετείτε στην πλευρά των υποκειμένων. Η κατάσταση έχει κατά κάποιο αντιστραφεί σε σχέση με τον περασμένο αιώνα, όταν υποστηρίζονταν ότι η Δεξιά είναι ατομιστική και η Αριστερά κολεκτιβιστική.
Είχα γράψει τότε ένα άρθρο στην εφημερίδα «Ενημέρωση» με τίτλο «Αριστερά η τρίτη πόρτα Δεξιά» Σας θυμίζω τον επίλογο
«Ανέβηκα στο παρατηρητήριο. Η ξαστεριά μου επιτρέπει να βλέπω μακριά. Μια κοινωνία Πλαστελίνη, αλλάζει χρώματα και σχήματα, βολεύετε παντού παίρνει επίκαιρες θέσεις. Μια κοινωνία με την αριστερά της και τη δεξιά της, απαραίτητο συστατικό για την επιβίωση της. Μόνο που η αριστερά λιγοστεύει επικίνδυνα και τότε τι θα κάνει η Δεξιά; Και μην σας πάει στο μυαλό τίποτα κακό ( κόμματα), μιλάμε για την αριστερά που αναπτύσσεται σε κάθε οργανισμό. Για την αριστερά της δεξιάς, για την αριστερά της αριστεράς, για την αριστερά της εκκλησίας, της παιδείας, της τηλεόρασης, του αθλητισμού του πολιτισμού. Την αριστερά του έρωτα της ζωής μας όλης. Γιατί τι νομίζεται πως είναι η ζωή μας; Μια αριστερά και μια δεξιά»
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου