Συνεχίζονται
οι συσκέψεις των τριών, μέχρι να «καταλήξουν», στα προαποφασισμένα. Τι είπε ο κ. Κουβέλης βγαίνοντας από τη σύσκεψη; Προσοχή βάλτε τις λέξεις στη σωστή
σειρά, μετρήστε και το ύφος και τον πόνο που βγάζει η χροιά
της φωνής του. Τι είπε ο ποιητής; Πολύ
μπέρδεμα. Έχουμε βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες και
εκατοντάδες είδωλα, που όλα λένε την ίδια ιστορία αλλά σε διαφορετική γλώσσα το
καθένα.
Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, γίνονται αφορμή για λογοτεχνικές αναζητήσεις.
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μας, να δούμε τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση.
Μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού ο καπιταλισμός έχασε τα δολοφονικά του χαρακτηριστικά. Έχασε την εξυπνάδα, που προϋποθέτει το έγκλημα κι έγινε ένας αυτοκαταστροφικός ηλίθιος δολοφόνος κι αυτόχειρ ταυτοχρόνως. Δηλαδή άχρηστος. Ποιος θα χαρεί τα κέρδη που παράγει, νεκρός;
Έχουμε περάσει σε ένα καπιταλισμό της μιας χρήσης, όπως τα προϊόντα που παράγει, ένα ασαφές πλέον οικονομικά σύστημα, με βραχυπρόθεσμους προγραμματισμούς και κέρδη άντε το πολύ για μια γενιά. Ένα καπιταλισμό μην έχοντας πλέον αντίπαλο σαπίζει στο θρόνο του, για να θυμηθούμε και την ταινία του Παναγιωτόπουλου «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας).
«Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, ή θα μπορούσε να είναι άλλη μία κίνηση πανικού ενός καπιταλισμού που έχει απολέσει τη μπάλα εδώ και καιρό» γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου «Ο καπιταλισμός αρχίζει να χτυπά έναν από τους βασικούς πυρήνες της ηθικής του - την ατομική μικροϊδιοκτησία. Το σπιτάκι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την άδεια ταξί, την άδεια φορτηγού… Αυτά που μας έταζε για να τον αγαπήσουμε. Δεν του βγαίνει πια. Το ιδανικό τώρα για αυτόν θα ήταν να ανήκουν όλα σε ελάχιστες μεγάλες εταιρίες και να τα νοικιάζουμε όλα από αυτές. Οι μικροϊδιοκτησίες, μάς έκαναν «ανυπάκουους» και «αυθάδεις».
Δεν παραγνωρίζω βέβαια και το παράδοξο ότι μας έκαναν ταυτόχρονα και περισσότερο πειθήνιους απέναντι σε ένα σύστημα που μας ντάντευε με έντοκα όνειρα. Οι «ιδιοκτήτες» δεν αντιμιλάνε γιατί έχουν πια να χάσουν κεκτημένα. Έχοντας όμως ο καθένας την μικροκαβάντζα του, μπορούσε να μείνει ακόμη κι εκτός του κύκλου παραγωγής. Άρα και εκτός ελέγχου.
Ό,τι μοίρασαν τα προηγούμενα χρόνια για να μας ξεγελάσουν, τα θέλουν όλα πίσω Δεν λέγεται βέβαια αυτό, γιατί όταν πριονίζεις θεμελιώδεις αρχές του παραμυθιού σου, το παραμύθι σου κινδυνεύει να ξεγυμνωθεί και από νεράιδες και από δράκους…»
Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, γίνονται αφορμή για λογοτεχνικές αναζητήσεις.
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μας, να δούμε τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση.
Μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού ο καπιταλισμός έχασε τα δολοφονικά του χαρακτηριστικά. Έχασε την εξυπνάδα, που προϋποθέτει το έγκλημα κι έγινε ένας αυτοκαταστροφικός ηλίθιος δολοφόνος κι αυτόχειρ ταυτοχρόνως. Δηλαδή άχρηστος. Ποιος θα χαρεί τα κέρδη που παράγει, νεκρός;
Έχουμε περάσει σε ένα καπιταλισμό της μιας χρήσης, όπως τα προϊόντα που παράγει, ένα ασαφές πλέον οικονομικά σύστημα, με βραχυπρόθεσμους προγραμματισμούς και κέρδη άντε το πολύ για μια γενιά. Ένα καπιταλισμό μην έχοντας πλέον αντίπαλο σαπίζει στο θρόνο του, για να θυμηθούμε και την ταινία του Παναγιωτόπουλου «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας).
«Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, ή θα μπορούσε να είναι άλλη μία κίνηση πανικού ενός καπιταλισμού που έχει απολέσει τη μπάλα εδώ και καιρό» γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου «Ο καπιταλισμός αρχίζει να χτυπά έναν από τους βασικούς πυρήνες της ηθικής του - την ατομική μικροϊδιοκτησία. Το σπιτάκι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την άδεια ταξί, την άδεια φορτηγού… Αυτά που μας έταζε για να τον αγαπήσουμε. Δεν του βγαίνει πια. Το ιδανικό τώρα για αυτόν θα ήταν να ανήκουν όλα σε ελάχιστες μεγάλες εταιρίες και να τα νοικιάζουμε όλα από αυτές. Οι μικροϊδιοκτησίες, μάς έκαναν «ανυπάκουους» και «αυθάδεις».
Δεν παραγνωρίζω βέβαια και το παράδοξο ότι μας έκαναν ταυτόχρονα και περισσότερο πειθήνιους απέναντι σε ένα σύστημα που μας ντάντευε με έντοκα όνειρα. Οι «ιδιοκτήτες» δεν αντιμιλάνε γιατί έχουν πια να χάσουν κεκτημένα. Έχοντας όμως ο καθένας την μικροκαβάντζα του, μπορούσε να μείνει ακόμη κι εκτός του κύκλου παραγωγής. Άρα και εκτός ελέγχου.
Ό,τι μοίρασαν τα προηγούμενα χρόνια για να μας ξεγελάσουν, τα θέλουν όλα πίσω Δεν λέγεται βέβαια αυτό, γιατί όταν πριονίζεις θεμελιώδεις αρχές του παραμυθιού σου, το παραμύθι σου κινδυνεύει να ξεγυμνωθεί και από νεράιδες και από δράκους…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου