Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Οι σκιές δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος


Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα. Επηρεάζομαι. Ξύνω πληγές και διχασμούς με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι με τις βαλίτσες στο χέρι, περιμένοντας τη στιγμή που θα εξοστρακιστώ απ’ αυτή την βαρετή κυκλική πορεία, αλλά το τρένο δεν φαίνεται. Στην ομαλή πορεία για άλλη μια μέρα. Πόσους γύρους θα κάνω βρε αδελφέ;
Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα αυτό που δεν μπορώ να κάνω. Είναι μαρτύριο να ονειρεύομαι τις διαδρομές ανάμεσα από μεγάλες κοιλάδες και να επιστρέφω με σιδερόμπαλα στο πόδι, στα ίδια πατήματα  της καθημερινότητας.
Αν δεν είχε καθιερωθεί ο τίτλος, λόγω θέσης και πεποιθήσεων, «περί ανέμων και υδάτων» θα ήθελα να είχε τίτλο αυτή εδώ η στήλη. Η αναρχία που τη χαρακτηρίζει δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χαρακτήρα, που δεν μπορεί να σταθεί ούτε για λίγο στο ίδιο σημείο. Όταν λοιπόν ένα πέπλο κίτρινο τα έχει σκεπάσει όλα, εσύ με το κόκκινο μοιάζεις παρείσακτος, εξοστρακίζεσαι και στην ερώτηση «τι έγραψε αυτός;» Η  κλασσική απάντηση είναι «περί ανέμων και υδάτων».
Η αμυντική λειτουργία φαίνεται πως εκφράζεται με μια αξιοθαύμαστη αυτονομία. Δεν εξηγούνται διαφορετικά αυτές οι εναλλαγές στη διάθεση μου. Πριν μια ώρα σκοτεινά και η αλήθεια είναι, ότι μια μικρή σπίθα ήταν ικανή για να φωτίσει. Δεν προκύπτουν λόγοι σοβαροί.  Η οικονομική κρίση συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον,  οι ειδήσεις κάνουν λόγο για ακόμα πιο δύσκολα χρόνια.. Τίποτα δεν άλλαξε και όπως φαίνεται τίποτε δεν θα αλλάξει προσεχώς.  

Πάω να πω στον ουρανό, /πάω να πω στο σύννεφο/ το πουλί δεν πιάνεται,/ το πουλί δεν χάνεται / πάνω από τον ουρανό.
Μέσα από τον άνεμο /άνθισε χρυσάνθεμο / πέφτουν πέταλα στη γη,/ παν να βρούνε το πουλί / σκοτωμένο που λαλεί.
Ένα τραγούδι, «οδός ονείρων», ένας ήλιος που προσπαθεί να νικήσει τον χειμώνα και να διώξει τις αμφιβολίες για την εποχή, ένα λουλούδι που μεγάλωσε αισθητά από χθες, ήταν αρκετά να για ενεργοποιήσουν την άμυνα παρά τη θέληση μου.
Οι εμπειρίες δεν επαρκούν, για να βάλω μια τάξη. Χρειάζεται μια σπίθα, μια ξεχασμένη γεύση, ένα άρωμα που έντυσε κάποια στιγμή, ένα τραγούδι. Όταν είμαι καλά ξεχνιέμαι, χαλαρώνω, έχω την ψευδαίσθηση που πάντα ήτανε έτσι και πάντα έτσι θα είναι. Χρειάζεται κάτι στραβό κάθε φορά για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Η όλη ιστορία ξεκίνησε από κάποιες αναφορές, αν καταφέρναμε να ζούσαμε χωρίς αυτές θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Όποιος απαλλάσσεται από την ιστορία του, μπορεί να ζήσει από την αρχή, αθώος, έτοιμος να σφάλει, διαθέσιμος στο θαύμα,  απρόβλεπτος στην καταιγίδα. Αλλά ζωή χωρίς ιστορία, όπως λέει ο ποιητής, είναι σώμα δίχως ίσκιο. Κι αυτό συμβαίνει μόνο την νύχτα την απόλυτη…
Την ημέρα είναι αλλιώς, πήραν όλα το φυσικό τους χρώμα κόκκινα πορτοκαλί βυσσινή γαλάζια κροκάτα και άσπρα . Οι σκιές δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος. Δεν είναι ικανές να δημιουργήσουν διλήμματα. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...