Το θυμήθηκα με τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αυστραλία. Όλη η Φρίκη σε ένα καμένο καγκουρό σε ένα μικρο Κοάλα, σε έναν πυροσβέστη που έπεσε στη μάχη με τις φλόγες. Η Αυστραλία καίγεται . Τίποτα δε ξέρετε.
Θυμάμαι τις φωτιές στην Αττική εδώ και δυο χρόνια. Να έχουμε να θυμόμαστε. Και η ελληνική τηλεόραση, δείχνοντας για μια ακόμη φορά υπερβάλλοντα ζήλο, φρόντισε να σβήσει από τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, το πραγματικό μέγεθος της καταστροφικής πυρκαγιάς, εστιάζοντας κατά συρροήν σε προσωπικές ιστορίες.
Οι «προσωπικές ιστορίες», γράφει ο Δημοσιογράφος Κώστας Αργυρός, "σύμφωνα με μια σχολή δημοσιογραφίας, είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να μπορέσουν να δείξουν το «μεγάλο» μέσα από το «μικρό», να βοηθήσουν να καταλάβουμε το δάσος με παράδειγμα το δέντρο. Στην ελληνική τηλεόραση οι «ανθρώπινες ιστορίες» πολύ γρήγορα έγιναν θέσφατο, ανέδειξαν αρχισυντάκτες, γαλούχησαν γενιές δημοσιογράφων, που μετά τις θεωρητικές σχολές πέταγαν μαζί με τα εγχειρίδια όλες τους τις ψευδαισθήσεις και τους ενδοιασμούς και έπεφταν στα «βαθιά της ενημέρωσης» με σωσίβιο ένα ματσούκι, αναζητώντας την «προσωπική ιστορία», που θα τους ανέδυε στον αφρό. Το δέντρο κυριάρχησε. Το δάσος χάθηκε ολοκληρωτικά.”
Ακριβώς. Και όπως κάηκαν τα δάση στην Αττική, φρόντισαν να κάψουν και την αλήθεια , αφήνοντας κάποια έρημα δένδρα, να παίξουν και να παίξουν και να παίξουν, μέχρι την επόμενη καταστροφή, που θα χαθούν στα βάθη της λήθης. Η δραματοποίηση των γεγονότων στην πραγματικότητα συμβάλλει στην αποδυνάμωση τους, μειώνει το μέγεθός της καταστροφής και συρρικνώνει τον πληθυντικό σε τέτοιο βαθμό που να φαντάζει ενικός.
Οι αριθμοί είναι αυτοί που λένε την αλήθεια και μην σας ξεγελούν, πίσω τους κρύβονται μάτια που ζωγραφίζουν την απόγνωση. Δεν είναι μόνο η προσωπική ιστορία του μικρού ''Γιάννη'', πολλές μικρές τραγικές ιστορίες μένουν κρυμμένες γιατί δεν προσφέρονται για τηλεθέαση και όμως έχουν και αυτές ονοματεπώνυμο, έχουν πρόσωπα έχουν πόνο και θυμό, έχουν διευθύνσεις και ονόματα, έχουν πληγωμένα παιδικά μάτια, έχουν καμένους συμπολίτες μας, έχουν νεκρούς. Οι αριθμοί καίγονται και τότε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε, ότι πίσω τους κρύβονται ανθρώπινες ψυχές.
Ένα νούμερο που σε πολλούς φαντάζει άψυχο, Άνθρωπος είναι, με πρόσωπο, αξιοπρέπεια, ανάγκες, κάποτε και όνειρα. Δεν είναι ασήμαντες κουκκιδίτσες στα σχεδιαγράμματα της στατιστικής υπηρεσίας.
Η τηλεόραση δεν έχει παρελθόν. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα και το σήμερα με του αύριο.
Όχι δεν είναι 10.000 οι νεκροί στην Συρία το πολύ 5.000, αύριο που θα είναι 30.000 θα περάσει στα ψιλά, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένα θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει.
Σιγά για νέο μας το λες; Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον, κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Αέρας γίνονται οι φωνές, εκπίπτουν οι καταγγελίες.
Το φωνάζω. Δεν είναι αριθμοί, είναι αριθμοί που κάηκαν. Είναι άνθρωποι.
Θυμάμαι τις φωτιές στην Αττική εδώ και δυο χρόνια. Να έχουμε να θυμόμαστε. Και η ελληνική τηλεόραση, δείχνοντας για μια ακόμη φορά υπερβάλλοντα ζήλο, φρόντισε να σβήσει από τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, το πραγματικό μέγεθος της καταστροφικής πυρκαγιάς, εστιάζοντας κατά συρροήν σε προσωπικές ιστορίες.
Οι «προσωπικές ιστορίες», γράφει ο Δημοσιογράφος Κώστας Αργυρός, "σύμφωνα με μια σχολή δημοσιογραφίας, είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να μπορέσουν να δείξουν το «μεγάλο» μέσα από το «μικρό», να βοηθήσουν να καταλάβουμε το δάσος με παράδειγμα το δέντρο. Στην ελληνική τηλεόραση οι «ανθρώπινες ιστορίες» πολύ γρήγορα έγιναν θέσφατο, ανέδειξαν αρχισυντάκτες, γαλούχησαν γενιές δημοσιογράφων, που μετά τις θεωρητικές σχολές πέταγαν μαζί με τα εγχειρίδια όλες τους τις ψευδαισθήσεις και τους ενδοιασμούς και έπεφταν στα «βαθιά της ενημέρωσης» με σωσίβιο ένα ματσούκι, αναζητώντας την «προσωπική ιστορία», που θα τους ανέδυε στον αφρό. Το δέντρο κυριάρχησε. Το δάσος χάθηκε ολοκληρωτικά.”
Ακριβώς. Και όπως κάηκαν τα δάση στην Αττική, φρόντισαν να κάψουν και την αλήθεια , αφήνοντας κάποια έρημα δένδρα, να παίξουν και να παίξουν και να παίξουν, μέχρι την επόμενη καταστροφή, που θα χαθούν στα βάθη της λήθης. Η δραματοποίηση των γεγονότων στην πραγματικότητα συμβάλλει στην αποδυνάμωση τους, μειώνει το μέγεθός της καταστροφής και συρρικνώνει τον πληθυντικό σε τέτοιο βαθμό που να φαντάζει ενικός.
Οι αριθμοί είναι αυτοί που λένε την αλήθεια και μην σας ξεγελούν, πίσω τους κρύβονται μάτια που ζωγραφίζουν την απόγνωση. Δεν είναι μόνο η προσωπική ιστορία του μικρού ''Γιάννη'', πολλές μικρές τραγικές ιστορίες μένουν κρυμμένες γιατί δεν προσφέρονται για τηλεθέαση και όμως έχουν και αυτές ονοματεπώνυμο, έχουν πρόσωπα έχουν πόνο και θυμό, έχουν διευθύνσεις και ονόματα, έχουν πληγωμένα παιδικά μάτια, έχουν καμένους συμπολίτες μας, έχουν νεκρούς. Οι αριθμοί καίγονται και τότε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε, ότι πίσω τους κρύβονται ανθρώπινες ψυχές.
Ένα νούμερο που σε πολλούς φαντάζει άψυχο, Άνθρωπος είναι, με πρόσωπο, αξιοπρέπεια, ανάγκες, κάποτε και όνειρα. Δεν είναι ασήμαντες κουκκιδίτσες στα σχεδιαγράμματα της στατιστικής υπηρεσίας.
Η τηλεόραση δεν έχει παρελθόν. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα και το σήμερα με του αύριο.
Όχι δεν είναι 10.000 οι νεκροί στην Συρία το πολύ 5.000, αύριο που θα είναι 30.000 θα περάσει στα ψιλά, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένα θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει.
Σιγά για νέο μας το λες; Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον, κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Αέρας γίνονται οι φωνές, εκπίπτουν οι καταγγελίες.
Το φωνάζω. Δεν είναι αριθμοί, είναι αριθμοί που κάηκαν. Είναι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου