Εύφορη κοιλάδα, άδεια καρδιά

Το παρακάτω , ένα μικρό σημείωμα για την εποχή των ανέσεων και της αναισθησίας
Κάποτε η προσαρμογή λεγόταν αρετή. Τώρα λέγεται εφαρμογή.
Κρατάμε στα χέρια μας ένα κινητό που χωράει τον κόσμο, όχι όμως και την ψυχή μας. Οι καιροί σφίγγουν, οι τιμές ανεβαίνουν, κι εμείς, αντί να σφίγγουμε τα δόντια, αλλάζουμε οθόνη. Θα μου πείτε, ο άνθρωπος πάντα βρίσκει τρόπο να επιβιώσει. Ναι , αλλά ύστερα απ’ όσα περάσαμε, αρχίζω να αμφιβάλλω. Όχι για τη δύναμή μας, για τη ζεστασιά μας. Για το αν μας έμεινε σταγόνα ενσυναίσθησης να ποτίσει αυτή την εύφορη, αλλά πια άδεια, κοιλάδα.

Ό,τι μας πλήγωσε δεν χάνεται. Απλώς σιωπά ώσπου να ξαναπονέσει. Κι ο πόνος, όσο κι αν τον φοβόμαστε, είναι το μόνο αληθινό μέτρο του ανθρώπου. Ο πόνος ξεχωρίζει το ζωντανό από το μηχάνημα.

«Η μόνη ελπίδα είναι να βγάλουμε την ψυχή απ’ το μπαούλο», έγραψε ο Οκτάβιο Πας. Γιατί το μυαλό, αν δεν το δέσεις από την ψυχή, τρέχει σαν σκυλί πίσω από τις επιθυμίες του. Και μας επιστρέφει, με ταχύτητα, στα ένστικτα.

Ίσως χρειάζεται να πονέσουμε ξανά. Να πεινάσουμε, να διψάσουμε, να κρυώσουμε, να ερωτευθούμε, όχι από συνήθεια, αλλά από ανάγκη. Μόνο έτσι η χαρά αποκτά περιεχόμενο. Μα πώς να νιώσεις τη ζέστη αν δεν έχεις παγώσει; Πώς τη δροσιά αν δεν έχεις ιδρώσει;

Ζούμε σαν σε κλιματιζόμενη γυάλα. Όχι με χρυσόψαρα, με καρχαρίες. Ταΐζουμε τις ανάγκες μας πριν γεννηθούν. Ανάβουμε το καλοριφέρ πριν κρυώσουμε, το κλιματιστικό πριν ζεσταθούμε. Και ύστερα απορούμε γιατί δεν αισθανόμαστε τίποτα.

Η Κέρκυρα αλλάζει, κι εμείς μαζί της. Πιο γυαλιστεροί, πιο άνετοι, πιο μόνοι.
Υπάρχει ελπίδα, λέει ο Πας. Αρκεί να πονέσουμε ξανά