Που αλλού

Φεύγει σιγά σιγά το καλοκαίρι, μαζί του και τα όνειρα της «θερινής νυχτός». Η συνεχιζόμενη κατάρρευση του κυρίαρχου παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, μας εγγυάται ένα Φθινόπωρο, που η απροσδιόριστη μελαγχολία, θα γίνει βάσιμη φοβία. Οι «ανώνυμες» αγορές, κάνουν πόλεμο με τις κοινωνίες. Ανεργία, ύφεση φτώχεια. Τα κράτη αδυνατούν να προβάλλουν αντίσταση, αδυνατούν να προστατεύσουν τους πολίτες. Τα κράτη καταρρέουν γίνονται φτωχά. Ο καπιταλισμός, που εφάρμοσαν όλα αυτά τα χρόνια, δεν χωράει στα στενά τους όρια, αρχίζει να τους καταβροχθίζει. Σ’ αυτήν την πτωτική πορεία, που αλλού να καταφύγουμε;
Πάντα είναι καιρός για ποιητές, λέει σε μια συνέντευξη του ο Γιώργος Χρονάς, πόσο μάλλον σήμερα, που ο χειμώνας μας τρομάζει.
Δεν μπορώ να φανταστώ το κόσμο χωρίς τους ποιητές. Τι να γράψω εγώ για τον Τάσο Λειβαδίτη; Μόνο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου.

“Τώρα μαθαίνουμε την υπομονή, πρόσωπα γεμάτα ρήγματα, όπου χωρούσαν λογιών κατατρεγμοί,
κι άλλοτε παλιοί μύθοι έστεκαν στο δρόμο και μας γύριζαν πίσω, λεηλασίες , πανικός , ερήμωση. Όμως είναι στιγμές που στη μνήμη κάποιου περνάει άξαφνα, μια αχνή σκηνή απ’ τ’ αλλοτινά τα μεγάλα, και τότε οι ζητιάνοι μαζεύουνε το χέρι τους,
σαν νάναι αρκετό, για σήμερα, το κέρδος”
Τάσος Λειβαδίτης Ποίηση ( Τομος 2)
TA XEIPOΓPAΦA TOY ΦΘINOΠΩPOY 1990 (εκδόθηκε μετά το θάνατό του ποιητή)
…η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο
…κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο…
Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο.
Kι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι…
Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές, πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου, τι έμεινε;
Tα ρολόγια σημαίνουν τις χαμένες ώρες, αλλά κανείς δεν τα πιστεύει…
…οι ερωτευμένοι παντρεύτηκαν και τώρα γερνάνε πλάι σε ανθρώπους ξένους…