Τι κόσμο τους παραδίδουμε; Καλύτερο

Με έχει απασχολήσει το θέμα, κάθε φορά όμως, όλο και κάτι διαφορικό μου προκύπτει. Μύδρους έχω γράψει για τη γενιά μας, για την γενιά του Πολυτεχνείου, για την γενιά της μεταπολίτευσης, για τη γενιά που βρίσκεται ακόμα μέσα στα πράγματα. Κάποιες φορές έβγαλα και αυθαίρετα συμπεράσματα. «Σταματήσαμε την αλληλεγγύη των γενεών», «Σπάσαμε το κρίκο της αλυσίδας, παραδίδοντας ένα κόσμο καμένο». «Τι κόσμο τους παραδίδουμε;». Καλύτερο! Καμία αμφιβολία. Μπορεί και άθελα μας, αλλά καλύτερο. Η διαδρομή είναι η ίδια, μπορεί στην πορεία να ακολουθούμε και παράδρομους, όλοι όμως μας επαναφέρουν.
Η κρίση είναι υπεύθυνη για τα παραπάνω, η κρίση που μας προσγειώνει, που μας ξυπνάει, από τις ατελείωτες τιμολογήσεις των πάντων. Που μας υπενθυμίζει ότι η ζωή δεν είναι χρηματιστήριο. Η κρίση αυτό απομυθοποιεί, αυτό, που τα προηγούμενα χρόνια μας έκανε να καταριόμαστε τους εαυτούς μας, για το κόσμο που παραδίδουμε στα παιδιά μας.
«Τους παραδίδουμε έναν κόσμο που το χρήμα απομυθοποιήθηκε» υποστηρίζει σε άρθρο της η κ. Ρέα Βιτάλη. Έναν κόσμο που έφτασε στον πάτο καθώς η «ελίτ» του είναι πεινασμένα - πλούσια ανθρωπάκια βουτηγμένα στη διαφθορά που φλερτάρουν με της φυλακής τα κάγκελα…Έρμη ελίτ! Τώρα που το σκέφτομαι…Χρόνια και χρόνια βρώμας και σκόνης...Θα παραδώσουμε έναν κόσμο ξεσκονισμένο. Ναι αυτό κυρίως!

Με δυο κουβέντες…Έγινε ένα πάρτυ στον πλανήτη πουλάκια μου…Πάρτυ και τον κακό του τον καιρό! Έβρεξε χρήμα, σαχλή δήθεν πολυτέλεια, φώτα - κακό- φασαρία, βεγγαλικά, σαματάς, μεγαλεία. Μεγάλο φέσι τελικά. Μεταξύ μας…Τα ποτά όλα μπόμπες. Πολύ κακό για το τίποτα. Για άλλα σπαράζει η ανθρώπινη ψυχή, για άλλα ξεψυχάει…Το μάθαμε αργά…Αρκεί που το μάθαμε. Και τώρα πια η δική μας η γενιά θ΄ ανασκουμπωθούμε, θα ξεβολευφτούμε, θα πλύνουμε τα πιάτα, θα συγυρίσουμε το χώρο…Λευκό χώρο, καθαρό πεντακάθαρο θα σας παραδώσουμε χρυσάφια μου… Οικονομική κληρονομιά τζίφος. Αυτό είναι το καλύτερο! Οι κληρονομιές πάντα σέρνουν βαριές αλυσίδες… Πόσο μακριά να πας με αλυσίδες στα πόδια. Θα σας κληρονομήσουμε γνώση και αγκαλιά. Τη σφιχτή αγκαλιά που δίνει εκείνος που θεώρησε ότι πήγε πολύ μακριά, που κουράστηκε να περπατά και που κάποια στιγμή πονηρεύτηκε ότι μπορεί να μην είχε πάει τόσο μακριά όσο νόμιζε …Την αγκαλιά που δίνει κάποιος που επιτέλους ξεπέζεψε! Τελικά άλλα είναι τα απαραίτητα! Για άλλα λιμοκτονεί η ψυχή του ανθρώπου… Τα αληθινά πλούτη μας τα έφερε η προσγείωση. Ευτυχώς προσγειωθήκαμε ανώμαλα. Το τράνταγμα ήταν όλα τα λεφτά, αγγελούδια μου! Θα σας συναντήσουμε στην πίστα του αεροδρομίου…Στον αεροδιάδρομο. Εσείς για απογείωση. Καλό σας ταξίδι! Προορισμός Ζωή…Δώστε ένα φιλί από μας στον κόσμο και μη κωλώνετε!»
Τελικά πάντα έτσι ήτανε. Κάποιες προηγούμενες γενιές πέθαναν με την απορία, ακόμα και σ’ αυτό η γενιά μας είναι τυχερή, ήρθε μια κρίση για να μην έχει καμιά αμφιβολία για το αύριο.