«Το πιο πολύτιμο πράγμα στον άνθρωπο – η μεγάλη πνοή, η μεγάλη δημιουργικότητα, η μέγιστη ανάταση – φαίνεται πως το αποθαρρύνει ο τόπος. Πράγματι, αν εξαιρέσει κανείς, τους πολιτικούς και κάποιους επιχειρηματίες, κανείς άλλος δεν κάνει μεγάλη «καριέρα» στην Ελλάδα. Όποιος το διατείνεται, μάλιστα, δεν αργεί να δεχθεί την χλεύη και να καταλήξει γελοία πλαγκόνα ομότεχνων και ομόσταυβλων. Υποβιβασμένη φύσει και θέσει, η νεοελληνική κοινωνία, μοιάζει βοηθητικό διάζωμα ξένων κοινωνιών, πεδίο δοκιμών, αγορά αντί παραγωγή, πελατεία παρά κατάστημα, μετάφραση και όχι πρωτότυπο, οπότε είναι ευνόητο σε κάθε άτομο, ακόμα και το νοήμον, αυτός ο υποβιβασμός να χρωματίζει με σκούρα χρώματα το σύνολο το φρόνημα του». Αιτία για το παραπάνω συμπέρασμα, αντί επιλόγου, ο Κωστής Παπαγιώργης υποστηρίζει ότι από καταβολής του ελληνικού κράτους απουσίαζε το εθνικό φρόνημα που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ασφαλές υπόστρωμα και να χρησιμεύσει σαν συνεκτικός ιστός στο φέρεσθαι των πολιτών. Το δοκιμασμένο θρησκευτικό φρόνημα της ορθοδοξίας μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς ήταν ανίσχυρο, η χώρα μόνο με δυτικές ιδέες ήλπιζε τότε ότι θα κατακτούσε την εξωτερική και εσωτερική της αυτοδιάθεση. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά από τον Καποδίστρια στους ξενόφερτους βασιλείς και η πραγματικότητα μια κακή αντιγραφή.
Επειδή ούτε πολιτικοί, ούτε επιχειρηματίες είμαστε, για να κάνουμε μεγάλη καριέρα και δυστυχώς σ’ αυτόν τον τόπο της κακής αντιγραφής, όρισε η μοίρα να ζήσουμε, ας βρούμε διαδρομές τέτοιες που θα προστατεύσουν την αξιοπρέπεια μας.
Χθες βρέθηκα σε ένα απίθανο τόπο, κομμάτι αυτού του νησιού. Μόνος, σε ένα μικρό ημικύκλιο, κρυμμένο τόσα χρόνια από τα μάτια μου, κρυμμένο από τις καρποστάλ
Εδώ όλα είναι πραγματικά. Οι κακέκτυπες δυτικές επιρροές δεν έχουν φτάσει ακόμα
Μια μέρα, μακριά από το πολιτικό τοπίο, όπου κανόνας είναι το ψέμα (άντε και καμιά φορά οι μισές αλήθειες).
Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...
Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι;
Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού.
Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδεχτώ, ότι ο κύκλος μιας εποχής πήρε τέλος. Ο χρόνος, η έκταση, ο χώρος και η αίσθηση, χωρίς τελεία και παύλα, χωρίς στόχο. Μόνη τροχοπέδη ένα ηλίθιο συναίσθημα και το καθήκον. Αμάν πια αυτό το καθήκον...
Μέσα μου ένας ερημίτης ζητάει δικαιώματα και εγώ συνεχώς αναβάλλω. Η ιερότητα της μοναξιάς όπου δεν έχει πλαίσιο, χλευάζει ξένα ότι προκύπτει σαν παραλλαγή. Και ο πεθαμένος όρμος της μονοήμερης ήταν μια παραλλαγή. Δεν μπορούσε να είμαι ποτέ μόνος σ’ αυτό το πραγματικό και ζωντανό τόπο με μνήμες αιώνων. Ποτέ δεν θα μπορούσα να νοιώσω τη μοναξιά με φιλικά φαντάσματα που με συντρόφευαν και μου έλεγαν αλήθειες.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής, σε μια πραγματικότητα που η μοναξιά αναδεικνύεται αρνητικά, χιλιάδες μοναξιές γύρω μου, κινούνται σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια και περιμένουν έστω και μια μονοήμερη για να επικοινωνήσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου