Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας το νερό της λησμονιάς.

Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Μάσκες οι νόμοι και η παρανομία βασίλισσα κρυμμένη πίσω τους, χορεύει αδιάφορη στο πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς.

Πάλι πίσω,   για να θυμηθούμε,  τότε που η νέα διοικητική μεταρρύθμιση γεννούσε προσδοκίες και  ο «Καλλικράτης»,  υποσχόταν καλλίτερες μέρες, στην πολύπαθη Περιφέρεια. Ύστερα, ήρθε η οικονομική κρίση,   που εκτός των δεινών αποτέλεσε και μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία, για όλη την ανεπάρκεια που ακολούθησε.

«Μπορεί ο «Καλλικράτης» να γεμίζει προσδοκίες για μια σύγχρονη αυτοδιοίκηση, οι δυνάμεις όμως που θα κλιθούν να υλοποιήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα, δείχνουν έντονα σημάδια πολιτικής ανεπάρκειας. Το πρόβλημα είναι συνυφασμένο με την γενικότερη πολιτική κρίση που ταλανίζει τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, μια κρίση που τα επακόλουθα της, φαίνονται σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα αν υπήρχε πολιτική λειτουργία τέτοια, που να στηρίζεται σε κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο με επίκεντρο πάντα το κοινωνικό συμφέρον.
 

Κάνοντας μια ανάδρομη σε πρόσωπα και σχήματα που έλαβαν μέρος σε περασμένες εκλογικές αναμετρήσεις, θα διαπιστώσει κανείς, ότι αυτό το πάρε δώσε, με προσχωρήσεις , αποχωρήσεις, ανεξαρτητοποιήσεις, και πάλι από την αρχή, δημιούργησαν ένα περιβάλλον χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς όραμα και προοπτική, που καθήλωσε την τοπική κοινωνία στη μιζέρια.
Όπως όλα δείχνουν και τα επόμενα βήματα σ’ αυτόν το δρόμο θα βαδίσουν, μια
ξαναζεσταμένη σούπα.
Η αποστασία του 1965 αποτελεί ένα μελανό σημείο στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Στις αντιπαραθέσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής της χώρας, ανασύρεται πολλές φορές σαν επιχείρημα, εναντίον αυτών που πρωτοστάτησαν. Οι μικρές και μεγάλες αποστασίες, που ακολούθησαν, κεντρικά ή στις τοπικές κοινωνίες, στις μέρες μας περνούν απαρατήρητες, γίνονται μέρος του παιγνιδιού και σε πολλές περιπτώσεις νομιμοποιούνται από το εκλογικό σώμα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Οι αποστάτες αλλάζουν χώρους σαν τα πουκάμισα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν συμφέροντα, η προσωπικές φιλοδοξίες, με την ανοχή της κοινωνίας, που σε πολλές περιπτώσεις επικροτεί τη στάση τους .
Οι ελπίδες που γεννά η νέα διοικητική μεταρρύθμιση φοβάμαι, που θα πνιγούν στο «προσωπικό», που εδώ και χρόνια έχει αντικαταστήσει το κοινωνικό…

.