Κρίμα που δε ζει ο Καζαντζίδης

Ο Λαϊκός στίχος επανέρχεται στην Ελλάδα της κρίσης του 2012. Στίχοι με άρωμα μεταπολεμικό, με χρώμα μετανάστευσης. Κρίμα που δεν ζει ο Καζαντζίδης, για να τραγουδήσει, να πονέσει, να κλάψει μαζί μας, για την Ελλάδα της ανεργίας, της φτώχιας του φόβου και του πληγωμένου εγωισμού. Η θεματολογία των στίχων της μεταπολεμικής Ελλάδας, επανέρχεται κάτω από χειρότερες συνθήκες, δεν μας βρίσκουν στην αφετηρία, στην ανοικοδόμηση, στο κτίσιμο μιας νέας Ελλάδας. Μας βρίσκουν μπροστά σε αβεβαιότητες αδιέξοδα, σε ελεύθερη πτώση που δεν έχει τελειωμό. Αφορμή για τα παραπάνω, οι παρακάτω στίχοι από έναν άνθρωπο του καθημερινού αγώνα. Έναν άνθρωπο που είδε την Ελλάδα να κτίζεται αργά και επίπονα και σήμερα τη βλέπει να βυθίζεται, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Ο κόσμος ειν’ ανήσυχος
Δεν ξέρει τι γυρεύει
Όποιον μας βάλουν αρχηγό
κάτι μας μαγειρεύει
Μόνο τη δυσοσμία τους
παίρνουνε τα παιδιά μας.
Ξεμείνανε από δουλειά και φεύγουν μακριά μας.

Όπως την πάνε τα ζωή
θα μας τη βγάλουν τη ψυχή
χωρίς δουλειά και νηστικά
ζουν της Ελλάδας τα παιδιά

Ο κόσμος είναι ανάστατος
πουλάνε την Ελλάδα
τίποτα δεν αφήσανε
πουλούν και τη λιακάδα
Χτυπάει η μοίρα αλύπητα
τον κόσμο με μανία
Όπως τα Στούκας κάποτε από τη Γερμανία…

Δημήτρης Κιτσούκης


Η αποτύπωση μέσα από λαϊκούς στίχους της σημερινής πραγματικότητας όταν μάλιστα δεν έχει προηγηθεί και ένας πόλεμος, γίνεται μοιρολόι.
«Η φτώχεια που μας έχει γονατίσει τη νοιώθω μεγαλύτερη ντροπή».

Και σήμερα αυτή η ντροπή σκεπάζει μια ολόκληρη χώρα. Ούτε ο Παρθενώνας ούτε η ιστορία η ένδοξη, μπορεί να σκεπάσουν την ντροπή μας. «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού τη τρομερή…» και κανένας δεν μας γνωρίζει κανένας δεν μας υπολήπτεται. Είμαστε φτωχοί και ντρεπόμαστε. Γιατί δεν μπορεί να μην ντρέπεται κανείς, όταν τρεις υπάλληλοι του Δ.Ν.Τ προσβάλουν μια ολόκληρη χώρα. Δεν μπορεί να μην ντρέπεται κανείς με την κυβέρνηση μας, που ετοιμάζεται να ξεπουλήσει ότι έχει απομένει.
Η φτώχεια που γονάτισε μια ολόκληρη χώρα, γίνεται ακόμα πιο σκληρή στις μικρές προσωπικές ιστορίες. Όλοι μαζί κάπως αντέχεται, αλλά ποτέ δεν είναι όλοι μαζί.
Κάθε μέρα κάθε βράδυ, πίσω από τις κλειστές πόρτες παίζονται μικρές τραγωδίες με την ντροπή ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του πατέρα, που θέλει και δεν μπορεί.
Εκεί φωλιάζει η ντροπή σε αυτούς που πονάνε σ’ αυτούς που αισθάνονται, οι άλλοι που θα έπρεπε να ντρέπονται καμία ντροπή δεν τους πλησιάζει.