Διάβασα κάπου ότι μερικοί άνθρωποι, πνίγονται από τα πολλά χαρίσματα τους, γιατί είναι παράταιροι και παράκαιροι και μέσα και έξω. Έξω γιατί δεν συμβαδίζουν με την εποχή τους, γιατί παραμένουν το μαύρο πρόβατο του σπιτιού, της γειτονιάς του σχολείου. Μέσα, γιατί δεν ξέρουν να διαχειριστούν όλη αυτή την δύναμη που διαθέτουν και που δεν την αναγνωρίζουν, διότι δεν την διαβάζουν στα μάτια των άλλων, στων άλλων την μίζερη ζωή.
Εξάλλου αυτό που μετράει εν τέλει τις αντοχές μας και τις προκοπές μας, είναι η συναισθηματική μας νοημοσύνη και η πειθαρχημένη της δύναμη. Πειθαρχία που οι έχοντες τα χαρίσματα, ούτε που θέλουν ν΄ ακούν στα αυτιά τους. Έτσι πολλά αντικρίζουν και τυφλώνονται. Δικές τους αλήθειες καθιερώνουν και προσκρούουν στα κοινωνικά στεγανά.
Η ιστορία, μας έχει διδάξει ότι όλοι αυτοί στην εποχή τους έμειναν καταραμένοι, περιθωριακοί, οριακές προσωπικότητες, μόνοι, δυσβάσταχτοι για όλους τους άλλους. Κατόπιν βέβαια όλοι γίνανε αθάνατοι.
Γιατί όλοι αγαπούν την όπερα, κανείς την πριμαντόνα. Όλοι αγαπούν την ποίηση κανείς τον ποιητή. Όλοι αγαπούν την μουσική αλλά ο συνθέτης τις νύχτες ουρλιάζει μόνος. Γιατί είναι η μοναχικότητα πιο πέρα κι από την μοναξιά
Μοναξιά είναι να μην υπάρχουν άνθρωποι να επικοινωνείς μαζί τους σε οποιοδήποτε επίπεδο. Τα ισχυρά άτομα περιβάλλονται από άλλους που διψάνε να επικοινωνούν μαζί τους. Γι’ αυτό το λόγο σπανίως είναι μόνοι και ίσως μάλιστα και να το επιζητούν. Μοναχικότητα είναι να μην υπάρχει κάποιος να επικοινωνήσεις μαζί του στο δικό σου επίπεδο γνωστικής ικανότητας και συναισθηματικής αντίληψης.
(Συμφώνως προς τον δρ. Μ. Σκοτ Πεκ)
Όλα τα παραπάνω σαν μια μικρή εισαγωγή στην προσπάθεια μεταφοράς στην τοπική πραγματικότητα. Γιατί το αύριο είναι πιο σημαντικό από το σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου