Στο ποτάμι της συλλογικής ευθύνης, οι ένοχοι βαφτίζονται αθώοι

Το έγραψα με τις πρώτες γκρίνιες, όταν ξέσπασε η κρίση, με αρχικό τίτλο «ίσως φταίνε τα φεγγάρια» Το επαναφέρω τώρα που συνήλθαμε από το πρώτο σοκ. Το να προτάσσουμε την συλλογική ευθύνη, από τη μία δείχνει μεγαλοψυχία, από την άλλη όμως κρύβει ένα μεγάλο ψέμα. Είναι εύκολο με ένα γενικό αφορισμό, να ρίχνουμε στη λήθη, όλες τις ευθύνες και αυτές που δεν μας αναλογούν, κλείνοντας έτσι το κεφάλαιο μιας εποχής, που ουσιαστικά δε θέλουμε να θυμόμαστε. Η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, δίνει διέξοδο στην διαλεκτική, να καταλήξει στα αδιέξοδα που επιθυμεί. Κάπως έτσι κλείνουμε τα κεφάλαια, εισπράττοντας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, ώστε να νοιώθουμε τις απαραίτητες ενοχές, για να μπορούμε να αθωώνουμε τους άλλους. Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίνε αυτοί και άλλοι, φταίει το σύστημα, για να καταλήξουμε στην ουσία ότι δεν φταίει κανένας. Αυτή η αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών, φαίνεται πως λειτουργεί κατευναστικά τις ώρες της κρίσης. Είναι αυτό που συμβαίνει και στις σχέσεις, φταίμε και δυο λέμε, αποφεύγοντας να ψάξουμε τις βαθύτερες αιτίες, κλείνοντας βιαστικά την πόρτα στην αλήθεια, ως που έρχεται κάποια στιγμή, όταν το κλίμα έχει αποφορτιστεί, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, είναι η στιγμή που ουσιαστικά τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας.

Φταίγανε οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησαν την χώρα στη καταστροφή, εσχάτως διαπιστώσαμε ότι ο πάλε ποτέ ιστορικός ηγέτης της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, Άκης Τσοχατζόπουλος λειτουργούσε αμερικάνικα. Που να ακουμπήσει πια αυτός ο Λαός.
Φταίει ο Λαός για τις επιλογές του και τη συμπεριφορά που επέδειξε όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορεί όμως να μπει στο ίδιο τσουβάλι με τους κλέφτες και τους ψεύτες. Και επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν όλοι το ίδιο, μόνο ο καταμερισμός ευθυνών θα επιφέρει την δικαιοσύνη.
Σε αυτό το μεγάλο δικαστήριο οι τιμωρίες πρέπει να είναι ανάλογες των αξιόποινων πράξεων. Κάποιοι να κρεμαστούν κάποιοι να τιμωρηθούν με αναστολή και κάποιοι να αθωωθούν λόγω βλακείας. Το πρόβλημα είναι ποιοι θα είναι αυτοί που θα δικάσουν.
Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε την αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών με την σιγουριά ότι πάντα κάτι θα βρίσκουμε για ρίχνουμε την ευθύνη, αρκεί να μην είναι αυτό το κάτι, αυτό που πραγματικά φταίει. Επειδή η συζήτηση είναι ατέρμονη «μες στην υπόγεια την ταβέρνα» ας κλείσουμε με δυο στίχους του Κώστα Βάρναλη
«Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
Φταίει πρώτ' απ' 'όλα το κρασί!»
«Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.»