Όποιος βλέπει ασπρόμαυρες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου μπορεί ν’ αναγνωρίσει τους ρόλους πριν δει το έργο. Ο Κωνσταντάρας είναι πάντα ο πλούσιος, ο Ρίζος είναι το ψευτομαγκάκι, ο Μπάρκουλης ο ωραίος, ο Γκιωνάκης ο βλάκας, ο Ορέστης Μακρής ο μπεκρής κ.λ.π. Έτσι και στη ζωή. Ένα χωριό η πατρίδα μας. Γνωριζόμαστε μια χαρά. Μοιρασμένοι σχεδόν οι ρόλοι. Ωστόσο πάντα υποκρινόμαστε τους απορημένους.
Αυτό το ρόλο είχε τα τελευταία χρόνια ο λαός. Του απορημένου και εξαγριωμένου ως εν δυνάμει ανυποψίαστου και εν τέλει απορημένου. Μίλησε η Μούσχουρη για παράδειγμα. Πω πω τι είπε η Μούσχουρη! Λες και μιλάμε για την επιτομή της διανόησης. Μια γυναίκα που τα τελευταία 100 χρόνια φοράει τον ίδιο σκελετό γυαλιών και χτενίζεται με την ίδια χωρίστρα. Πώς να μη δει τα πράγματα συντηρητικά; Τι περιμένατε ν΄ακούσετε από τη Μούσχουρη ως πολιτική άποψη;
Τώρα η ιστορία με τον Κουλούρη. Πω, πω τι είπε και τι έκανε ο Κουλούρης! Να σας πω τα νέα; Υποδύθηκε άριστα και με φοβερή ακρίβεια τον χιλιοπαιγμένο ρόλο του. Ποίος ήταν ο ρόλος του Κουλούρη. Το κουτσαβάκι, το τίποτα που προήχθη σε κάτι, πάτησε σ’ ένα αβγό και έφτασε το Θεό. Πού υποκλίνονταν στον Πρόεδρο και του αφιέρωσε και παιδί. Και τον χειροκροτούσαν ένα σωρό χαχόλοι που φρόντιζε να τους εξυπηρετεί «άφησε μου τα στοιχεία σου» και να τους κάνει σκαλάκι ν΄ανεβούν κι αυτοί. Όχι βέβαια όσο εκείνος. Εκείνος κι ο Θεός δίπλα! Γι’ αυτό και αν το στεναχωρούσες πάλι θα του έδινες τα στοιχεία σου. Κίμων Κουλούρης από τους στυλοβάτες της Πασοκικής Δημοκρατίας, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.
Λάτρεψα την σκηνή με τον Κίμωνα Κουλούρη. Θυμήθηκα μια φράση του λατρεμένου μου Μετζικώφ. “Ο χρόνος είναι μια καταπληκτική απαξιωτική βροχή και σβήνει ότι δεν αξίζει να μείνει” Για φανταστείτε τη σκηνή.«Ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε;» Ρωτάει ο Κίμων. «Όχι κύριε!» Απαντάει το 25χρονο. Και λέει αλήθεια. Τι ευλογημένη βροχή ζούμε στις μέρες μας!
Υ.Γ Αρκεί όταν ρωτήσει κανείς το 25χρονο να του πει ποιος είναι ο Παναγούλης, να γνωρίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου