Τα μπαλόνια πόσο θ’ αντέξουν… θα σκάσουν

Για νέους αναγνώστες, για παλιούς που το προσπέρασαν, για κάποιους που το ξέχασαν.  Όσο η ζωή αυτού του τόπου παίζεται στη μικρή οθόνη και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, θα το επαναφέρω. Σήμερα αποκτά μια ιδιαίτερη αξία, γιατί το μήνυμα τελικά έχει αποδέκτες τους ίδιους,  που βαυκαλίζονται χτυπημένοι από τη μέθη της μωροφιλοδοξίας τους.  Και έχει  αξία, γιατί ο αληθινός  κόσμος  ασχολείται με πιο σοβαρά πράγματα.

Το τίποτα κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους εδώ στη μικρή μας πόλη.
Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές.
 

Οι πραγματικοί άνθρωποι  δείχνουν ξένοι με όλο αυτό το πανηγύρι. Αν τους ρωτούσα γι’ αυτά που κυριαρχούν στην τοπική επικαιρότητα,  είμαι βέβαιος που θα εισέπραττα μόνο μια λέξη:«Μαλακίες».
Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε τον μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας.
Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη.
«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του», λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του.  Αυτοί επιμένουν να σκηνοθετούνε το ψέμα για να τους χωρέσει .  Δε τους  αρκεί η ήπια βόλτα στα στενά σοκάκια, δε βολεύονται  με την γαλήνη που μας δωρίσανε, γι’ αυτό κάνουνε φασαρία χωρίς αιτία. Γι’ αυτό βαφτίζουμε τα σοκάκια λεωφόρους.
Σκηνοθετούνε γεγονότα και ύστερα παίρνουνε τη βολική θέση του θεατή, σχολιάζουν κιόλας. Μπαίνουνε στο ψέμα και το ζούνε. Το βαφτίζουνε σημαντικό για να κερδίσουν όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί τους.

Τα μπαλόνια όμως, γεμάτα αέρα κοπανιστό πόσο  θ’ αντέξουν… θα σκάσουν!