Όσο η κατάσταση χειροτερεύει, τόσο η παθητικότητα γίνεται κυρίαρχο στοιχείο.
Έχω την αίσθηση ότι η εκπαίδευση των ανθρώπων, να δέχονται ασυζητητί καθημερινές εκπτώσεις στη ζωής τους, στηρίζεται στην επανάληψη.
Έχουμε γίνει θεατές, μιας βασανιστικής μείωσης όλων των κεκτημένων.
Απλώς σχολιάζουμε, και περιμένουμε παθητικά το τέλος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν το γνωρίζουμε. Αυτός είναι ένας λόγος, του άνευ προηγουμένου εφησυχασμού.
Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να λέμε ΝΑΙ η ΟΧΙ. Ποτέ στη μέση, η χρυσή τομή, είναι λοβοτομή.
“Τι επιθετική λέξη αυτό το “ίσως”, μου υπενθυμίζει μια βραχνή φωνή, από ραδιοφώνου. “Τι θα πει ίσως; Ναι ή όχι λέει ο κόσμος. Ίσως! Δηλαδή ζήσε στην αμφιβολία, μείνε ακίνητος στο σταυροδρόμι, διότι ο σωστός δρόμος ίσως να είναι αυτός, ίσως και να είναι ο άλλος, δώσε δέκα χρόνια απ’ την ζωή σου γιατί ίσως έρθει αυτός που έφυγε. Άσε με κάτω. Εγώ θέλω τους καθρέπτες να έχουν μνήμη, να βρω τις παιδικές μου δαχτυλιές και τις εφηβικές γκριμάτσες…”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου