Ακλόνητο στάνταρ

Για να πούμε την αλήθεια, όταν παίζει η Ελλάδα, την παίζεις στάνταρ. Η πρόσφατη ιστορία της, από τον καιρό που προσπαθούσε να γίνει οργανωμένο κράτος - και ποτέ δεν έγινε - μας παρέχει απλόχερα, τα ασφαλή προγνωστικά για την πορεία της. Θα κάνουμε και αυτόν τον κύκλο. Θα ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση, θα ξαποστάσουμε για λίγο καιρό, όπως λέει και το εθνικό εμβατήριο και «ξανά προς την δόξα … τραβά»
Τι να προβλέψουμε; ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα. Και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά για να μας αντικαταστήσει με το ιερό ελάφι.
Να την κάνουμε την θυσία, δεν λέω, άλλωστε δεν είναι και προαιρετικό. Η άπνοια πάντως θα παραμείνει και ο ζητούμενος ούριος άνεμος για τις καλλίτερες μέρες των υποσχέσεων, θα κρατήσει δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Όσες θυσίες και να κάνουμε δεν πρόκειται να πάμε ούτε μίλι μπροστά. Αυτή η χώρα από τότε που έν χορω τραγουδούσαμε ήτανε ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο… Εκεί έμεινε μικρό και αταξίδευτο.
Και ο κλήρος παρά την προσπάθεια των αντιπάλων μερών να τον ξεφορτωθούν, έπεσε και στα αγόρια και στα κορίτσια, έπεσε σε όλους, σ’ αυτόν το φτωχό Λαό, γι’ αυτό εν συνεχεία παραδεχτήκαμε ότι «την κάναμε λαχείο».
Να πληρώσουμε και πάλι τώρα που το κράτος χρεοκοπεί, αλλά γιατί να πληρώσουμε; Γιατί να κάνουμε ακόμα μια θυσία; Έτσι και αλλιώς τα πλοία θα παραμείνουν στα λιμάνια και το ταξίδι που περιμέναμε θα μείνει ανεκπλήρωτο…
Αν το καλοσκεφτούμε, θα διώξουμε κάθε ανησυχία. Αυτή τη χώρα την όρισαν οι προστάτες της, ξεκινώντας από τα σύνορα, που αποφάσισαν χωρίς εμάς, μέχρι τη θέση της μέσα στην αγορά. Και αν υπάρχουμε, οι Τούρκοι να είναι καλά.