Πολλές φορές γυρίζω πίσω, για να κάνω τις αναγκαίες συγκρίσεις. Λες και δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από αυτά που έγραφα τότε. Τα ίδια κα χειρότερα. Ζούμε ένα μεσαίωνα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Θα τον ζήσουμε. Αλλά τουλάχιστον να τα λέμε, να τα γράφουμε, όχι που θα αλλάξουμε κάτι, αλλά για να αμυνθούμε ατομικά.
Για το ΠΑΣΟΚ και πάλι για να είμαστε επίκαιροι σήμερα με αυτά που συνέβαιναν εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Περπατούσα στην έρημη πόλη με σκοπό να γίνω ένα με το δρόμο, με τα σπίτια, με τα δένδρα, να διαλυθώ μέσα στα άλλα και να διαλύσω τους απρόσκλητους επισκέπτες, τους εφιάλτες, που με βασάνιζαν εκείνη τη νύχτα.
«Η Ελλάδα επιταχύνει με αποφάσεις για το μέλλον». Σταμάτησα μπροστά στην γιγαντοαφίσα, υπογραφή «ΠΑΣΟΚ», μικρή και υποβαθμισμένη, τα υπαρξιακά άρχισαν να υποχωρούν, το ΠΑΣΟΚ, αυτό το άγνωστο, με γέμισε ελπίδα. Επιτέλους είχα κάτι σοβαρό για να σκεφτώ. Το ΠΑΣΟΚ που υπογράφει, είναι η Ελλάδα που επιταχύνει με αποφάσεις για το Μέλλον. Το ΠΑΣΟΚ όμως πιο είναι; Είναι ένα κόμμα που είναι και δεν είναι. Που θέλει και δεν θέλει να έχει σχέση με τον ιδρυτή του. Που θέλει και δεν θέλει να έχει σχέση με την κυβέρνηση, παρότι αυτή αποτελείτε από στελέχη του. Αυτό το άγνωστο ΠΑΣΟΚ, υπογράφει το σύνθημα της ελπίδας και ταυτίζεται με την Ελλάδα. Αλλά για πια Ελλάδα πρόκειται; Για μια Ελλάδα πού μπορεί να κινηθεί με υψηλές ταχύτητες προς τα εμπρός ή θα χρειαστεί να πετάξει στην πορεία τα περιττά βάρη; Απορίες πολλές, που μπορεί να μου έδιωξαν τις σκέψεις που με βασάνιζαν εκείνη τη νύχτα, μου άνοιξαν όμως καινούργιους γρίφους. Ο πρώτος ενθουσιασμός για ένα μέλλον καλύτερο, πνίγηκε από τα ερωτηματικά. Καμία εγγύηση δεν μπορείς να πάρεις, απ’ αγνώστους, απ’ αυτούς που είναι και δεν είναι.
Στάθηκα με την πλάτη γυρισμένη μπροστά στη γιγαντοαφίσα, ήταν έξυπνη ιδέα, οι βιαστικοί οδηγοί δεν θα προσέξουν την υπογραφή, λίγοι σαν εμένα θα βρεθούν να μην τους πιάνει ο ύπνος και να κάνουν ανήθικους συνειρμούς. Τι να κάνουν και αυτοί οι διαφημιστές, δεν είχαν ένα ΜΑΡΤΙΝΙ ή έστω ένα απορρυπαντικό να διαφημίσουν, είχαν να διαφημίσουν ένα κόμμα και μάλιστα το ΠΑΣΟΚ. Καλά που τα κατάφεραν.
Γύριζα στο σπίτι, υπάρχουν και χειρότερα, οι εφιάλτες που με κράτησαν ξάγρυπνο εκείνο το βράδυ έμοιαζαν άκακα ζωάκια, μπροστά στην αγωνία να γαντζωθώ στο εθνικό όχημα που θα με οδηγήσει στο παράδεισο…
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια, που οδηγηθήκαμε; Το ζούμε. Σήμερα στην αφετηρία με καινούργιο μηχανοδηγό, πάλι με όχημα ΠΑΣΟΚ και με μνήμη σβησμένη ξεκινάμε…
Στις επόμενες εκλογές θα ξαναθυμηθώ αυτό το κείμενο και ελπίζω να μην συντρέχουν λόγοι να το ξαναχρησιμοποιήσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου