Με σχετική εκτίμηση και ανείπωτη οργή

Τελικά η κάθε γενιά έχει το δικό της Πολυτεχνείο. Κάθε γενιά γίνεται θύτης και θύμα ταυτόχρονα. Ας ευχηθούμε να διακοπεί κάποια στιγμή αυτό το γαϊτανάκι της ιστορίας και το νέο Πολυτεχνείο να δικαιώσει τον αγώνα των παιδιών μας. Έχουν γραφτεί πολλά. Το «Πολυτεχνείο» όμως, θα παραμένει η κορυφαία αντιστασιακή πράξη της γενιάς μου. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εκείνη η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 σήμανε το τέλος της Χούντας.

Αυτή η γενιά κάθε τέτοια μέρα ακούει το προσκλητήριο των νεκρών της. Των παιδιών που θυσιάστηκαν για ελευθερία και δημοκρατία. Την έκανε η γενιά μας την θυσία. Γι΄ αυτό σήμερα βλαστημάω. Έχει κι’ αυτή παράσημα αντίστασης όπως και η προηγούμενη. Η κατάληξη τελικά δεν δικαιώνει τον αγώνα. Οι πατεράδες μας για ανταμοιβή φορτώθηκαν μια χούντα και οδηγήθηκαν στα ξερονήσια και εμείς χαμένοι γυρεύαμε  ταυτότητα... μέχρι που ήρθε η τρόικα…
Τιμούμε και σεβόμαστε τους αγώνες που δώσατε με το σύνθημα "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", γράφει ο Θάνος Δημάδης, μα περισσότερο αναγνωρίζουμε τα κίνητρα του ξεσηκωμού σας για να γίνει η Ελλάδα μία δημοκρατικά ευνομούμενη χώρα και να απαλλαγεί από ένα καθεστώς που είχε βάλει τη χώρα στο «γύψο». Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει από το να σας θεωρούμε ως τη γενιά εκείνη που προκάλεσε, μετέπειτα, τη μεγαλύτερη πληγή στην νεώτερη Ελλάδα.

Τα κύματα της ιστορίας ετοιμάζονται να σας ξεβράσουν στη στεριά. Με απόλυτα δική σας ευθύνη. Η ιστορικότητα της γενιάς σας τείνει να καταστεί συνώνυμη με όλα όσα αφήνετε χρόνο με το χρόνο πίσω σας, μία μεταπολιτευτική Ελλάδα παρηκμασμένη, βουτηγμένη στα λασπόνερα της διαφθοράς, εγκλωβισμένη στο βούρκο της φαυλότητας. Από οραματιστές της Δημοκρατικής αλλαγής μετεξελιχθήκατε σε διαχειριστές της εθνικής μας κακοδαιμονίας, δημιούργημα δικό σας. Από νέους εμπνευσμένους αντεξουσιαστές μετατραπήκατε σε αυτάρεσκους επιβήτορες της εξουσίας. Από ελπίδα που ήσασταν για την Ελλάδα αποδειχθήκατε στο μεγαλύτερο εφιάλτη για την χώρα και τους πολίτες της.
Οι ευθύνες σας είναι ανυπέρβλητες. Και δεν παραγράφονται. Και βαρύνουν κατά κύριο λόγο όλους εσάς που εξαργυρώσατε την ιστορική υπόσταση της γενιάς σας για να πλουτίσετε, να γίνετε οικονομικά ισχυροί, να καπαρώσετε μία θεσούλα εξουσίας. Δεν το κάνατε όλοι. Το κάνετε όμως πολλοί από εσάς. Και πρώτοι εσείς έχετε χρέος σήμερα, μία τέτοια μέρα, να ζητήσετε μία συγνώμη.
Μία συγνώμη προς εμάς, προς τα παιδιά σας, τις επόμενες γενεές της Ελλάδας του αύριο που ήδη καλούνται να ξεπλύνουν τα δικά σας αμαρτήματα και να καθαρίσουν το βρώμικο μέτωπο μίας Δημοκρατίας, για την οποία αφότου αγωνιστήκατε στη συνέχεια εσείς οι ίδιοι βιάσατε και ξεφτιλίσατε.
Όμως μία συγνώμη δεν είναι πια αρκετή. Η σημερινή πολιτική, κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας φέρει τη δική σας υπογραφή και σφραγίδα. Αυτήν την Ελλάδα μάς παραδίδετε σήμερα. Επιτρέψτε μας τουλάχιστον να την ξαναχτίσουμε από την αρχή. Και, φυσικά, χωρίς εσάς.
Με σχετική εκτίμηση και ανείπωτη οργή.

Στα μάτια των παιδιών διαβάζουμε ποιο πρέπει να είναι το Πολυτεχνείο του σήμερα. Και από τα μάτια αυτά παίρνουμε εντολές και ελπίδα να συνεχίσουμε. Τώρα εμείς και αύριο εκείνα. Για τα δικά τους παιδιά. Για τα παιδιά κάθε εποχής. Για το μέλλον. Για το όνειρο. Για έναν καλύτερο κόσμο.
Ναι, αυτό το Πολυτεχνείο κάθε που κοιτάς τα μάτια των παιδιών ανασταίνεται».