Για να αντέξουμε

Δεν θα συνεχίσω με όλα αυτά που μας πληγώνουν. Οι μέρες που περιμέναμε δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Θα τα θυμόμαστε αυτά τα χρόνια το ’10 το ’11,  το’12  το 13’ το '14 και δεν ξέρω αν αντέχουμε και άλλα,   σαν την πιο ζοφερή περίοδο της μεταπολεμικής Ελλάδας.  Θα τα  μνημονεύουμε σαν ένα μελανό χρονικό σημείο της ιστορίας, που υποθήκευσε το μέλλον.

Δεν μπορεί να στηρίζει ο Λαός τη τύχη του σε κάποιους βουλευτές των δύο  κομμάτων της συγκυβέρνησης. Η τύχη του είναι  στα δικά του χέρια.
Τι άλλο θα ζήσουμε…  και δυστυχώς αυτό που ζούμε δεν είναι πόλεμος,  ο πόλεμος έχει αρχή και τέλος. Έχει συμμετοχή, έχει μάχες έχει νίκες και ήττες. Έχει προ και μετά. Συντρίμμια και ανοικοδόμηση. Ο πόλεμος έχει μετρήσιμο χρόνο. Η λήξη του πολέμου, σε βρίσκει στην αφετηρία για μια νέα αρχή, δύσκολη όπως κάθε αρχή, αλλά και ελπιδοφόρα.
Λοιμοί σεισμοί καταποντισμοί, ωχριούν μπροστά στο απροσδιόριστο του χρόνου, μιας  κρίσης, που ό,τι ανοίγεται μπροστά μας το έχει ήδη υποθηκεύσει.
Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Οι βεβαιότητες του παρελθόντος, έμειναν για να νανουρίζουν τις ώρες των διαλειμμάτων. ΟΧΙ ακόμα δεν έχουμε πόλεμο, όσο όμως η πορεία βρίσκεται εκτός χρονικών οριζόντων, οι διαδικασίες είναι βέβαιο ότι θα επιταχυνθούν.

Ας επανέλθουμε  από εκεί που ξεκινήσαμε.  Ένα βιβλίο γι’ αυτές τις δύσκολες ώρες, όχι για να ξεχάσουμε αλλά για να αντέξουμε.  Ζήτησα τη συνδρομή της φίλης μου, συγγραφέα και βιβλιοκριτικού Ελένης Γκίκα. με παρέπεμψε στο πιο αισιόδοξο βιβλίο της γης «Ο ευαίσθητος εαυτός» του Μπορις Σιρούλνιν

«Στην ιστορία μιας ζωής, δεν έχουμε παρά ένα πρόβλημα να λύσουμε: το πρόβλημα που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας και επιβάλλει ένα στιλ στις σχέσεις μας».
Μπορεί να ακούγεται πολυτελές πλεονέκτημα αλλά αποτελεί βασικό δομικό υλικό της ψυχοσύνθεσης και της υπαρξιακής ραχοκοκαλιάς μας. Μπορεί να φαίνεται ως επακόλουθο μιας πορείας, αλλ’ είναι αυτός καθ’ εαυτός ο σχεδιασμός της πορείας. Δίχως νόημα ύπαρξης, η ζωή γίνεται αδιάβατη. Αποδεικνύεται έρημος.
Η ανάκαμψη δεν είναι ουτοπία, υποστηρίζει ο συγγραφέας και ψυχίατρος. Στηρίζοντας ολόκληρο το βιβλίο στο τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει άλλους ν’ αντέχουν και κάποιους άλλους να καταποντίζονται στα τάρταρα, να χάνονται.
Η μαγική έννοια της ανθεκτικότητας, ευθύνεται για όλα αυτά.
Και για τον Σιρούλνικ «ανθεκτικότητα» σημαίνει τη δυνατότητα που έχει ένα πρόσωπο αντιμέτωπο με οδυνηρές καταστάσεις να κινητοποιεί μηχανισμούς άμυνας που του επιτρέπουν να απορροφήσει το σοκ, να αντεπεξέλθει και να αντλήσει από αυτό οφέλη.
Και επειδή «γράφουμε με αυτό που είμαστε» το βιβλίο του είναι ακριβώς αυτό: φαναράκι που υποδεικνύει με τον πιο μεταξωτό τρόπο, το πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την οδύνη. Διότι τραύματα υπάρχουν για τον καθένα, και περισσότερο από μια φορά στη ζωή.