"Ο χορός των ρόδων”

Θα το δούμε στην συνέχεια, όσο μειώνεται ο προεκλογικός χρόνος και το παιγνίδι ανάβει, οι πρωταγωνιστές υπό την επήρεια της μέθης και τη ψυχραιμία να έχει πάει περίπατο, δεν θα διστάσουν να τα παίξουν όλα για όλα. «Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο, ταπί αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.

Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία των εκλογών.
Ευτυχώς που μέσα σ΄ αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας, υπάρχουν και οι παίκτες, που σκέφτονται ότι μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, που στο βάθος του χρόνου, έστω και με την βοήθεια της ιστορίας θα χορέψουν στην επιβλητική σάλα των «ρόδων», δικαιωμένοι από τις γενιές που ακολουθούν.

Είναι συνήθως αυτοί που ξέρουν να διαχειριστούν τις νίκες αλλά και τις ήττες, που παίζουν με σύνεση και προοπτική, που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές κρατούν την ψυχραιμία τους. Η ματιά τους μένει σταθερά προσηλωμένη, στον αντίπαλο στερώντας του την κρίσιμη στιγμή την δυνατότητα, να τους κερδίσει.Είναι οι παίκτες, που δεν πάνε την πρωτοχρονιά στη ρουλέτα, που όταν οι μάρκες στοιβάζονται μπροστά τους, δεν τρελαίνονται, ούτε και αυτοκτονούν όταν αποχωρούν με άδεια χέρια.

"Είναι αυτοί, που τους έσωσε το πείσμα για ζωή. Για όνειρα. Για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουν άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει. Είναι αυτοί που κάνουν μεταφορά υπολοίπου απ’ την ανήμερη καρδιά της νεότητας τους και το διαθέτουν για προσάναμμα σε μια γενιά που το χρειάζεται…”