«Μια ζωή όλη κι όλη. Πόσες φορές να την βάλεις σε αναστολή;» αναρωτιέται ο Οδυσσέας Ιωάννου, «Τα τελευταία τρία χρόνια ένα «άσε να δούμε πρώτα πού θα πάνε τα πράγματα» έχει καθίσει σαν πίσσα στα πνευμόνια μας. Εισπνοές- εκπνοές με κόπο, οι βρόγχοι μπουκωμένοι, παλεύουμε με την κάθε πρέζα καθαρού αέρα. Ένα pause πατιέται ξαφνικά και δεν ολοκληρώνεται καμμία σκηνή. Σαν πιτσιρικάς που έχει όλη τη φόρα της φύσης του, όλη τη δίψα της πρώτης ηδονής, και παρατάει το φιλί στη μέση, λίγο πριν τη δαγκώσει, πριν πονέσουν, πριν την πρώτη στάλα αίμα. Άσε να δούμε πρώτα πού θα πάνε τα πράγματα».
Και που να πάνε τα πράγματα. Πόσες ποια αναστολές, Πόσα πισωγυρίσματα. Τόσος φόβος ποια, τόσες δόκιμες τόσες αναδιπλώσεις.
Οι δηλώσεις, στελεχών του ΠΑΣΟΚ αυτές τις μέρες, μου θύμισαν ένα παλιότερο απόσπασμα, που σε μια περίοδο κυριαρχίας του ψευδούς, το είχα αφιερώσει στον συντονιστή της Τοπικής οργάνωσης. Το απόσπασμα είναι από σχολιασμό, σε μουσική εκπομπή.
«Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες, μεγαλώνεις γρήγορα και ξαφνικά αποστρέφεσαι τους καθρέπτες, που δείχνουν τα μαλλιά σου γκρίζα, βρίσκεις νέους φίλους, καινούρια αγάπη και ταξιδεύεις τα χρόνια σου, στο βαγόνι αποσκευών. Έχεις ότι χρειάζεται για την πρώτη θέση, αλλά δεν το παραχωρείς στον εαυτό σου. Τον τιμωρείς που προτίμησε τις άδεις μέρες, το άδειο σώμα, από φόβο μήπως η λέξη που σκάλωσε στα δόντια σου και δεν έβγαινε με τίποτα έβρισκε ανταπόκριση. Αχ τι αισθηματικά ιδεολογήματα στηρίξαμε πάνω στις στερήσεις μας, πόσες αρνήσεις δεν εφηύραμε προκειμένου να επιβεβαιώσουμε τον τρόμο μας για την αρχέτυπη απόρριψη»
Μπορεί να προσαρμοστεί, σε όποιο Πινόκιο των ημερών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου