Έλα να βγούμε από το σπίτι ...

Μέσα στις «εμμονές μου» σ’ αυτήν εδώ τη στήλη είναι και η τηλεόραση. Για να μην παρεξηγηθώ η κριτική μου δεν αφορά το σύνολο των εκπομπών, υπάρχουν διαμάντια, λίγα δυστυχώς και πολλά σκουπίδια. Ένα σκουπίδι και μάλιστα με την συναίνεση των πολικών αρχηγών το χθεσινό τηλεοπτικό ντιμπέι.
Ένας τηλεοπτικός λαπάς με πρωταγωνιστές όχι τους πολιτικούς αρχηγούς και τα κόμματα αλλά τους τηλεοπτικούς «αστέρες». Οι πολίτες; Μειωμένοι στο ρόλο του τηλεοπτικού θεατή.
Σε ανούσιους μονολόγους, ικανούς να οδηγήσουν σε πλήξη ακόμη και τον πιο καλοπροαίρετο και πολιτικοποιημένο πολίτη, εξελίχθηκε το περίφημο – κατ’ ευφημισμό-ντιμπέιτ.
Βαρετοί μονόλογοι χωρίς τον απευθείας διάλογο μεταξύ των αρχηγών, χωρίς απαντήσεις για τα ουσιώδη. Την ανεργία, τη φτώχεια, την ανέχεια, την οικονομική ύφεση, τα δεκάδες σκάνδαλα που κουκουλώθηκαν.
Η ανηθικότητα στην τηλεόραση επομένως δεν ξεκινά από αυτό που τελικά φτάνει στον τηλεθεατή, αλλά από την άποψη που έχει ο πομπός για τον δέκτη και ο δέκτης για τον πομπό, υποστηρίζει η Μαρία Σιδέρη. Όσο η τηλεόραση ως σύνολο νοημόνων επαγγελματιών, δεν μπαίνει στον κόπο να σεβαστεί την αδυναμία του πλήθους να αντιδράσει και όσο το πλήθος συνεχίζει να λειτουργεί ως πρωτόγονο, βλακώδες πλήθος και όχι ως σύνολο νοημόνων πολιτών, το μέσο δε θα πείθει και ο δέκτης δε θα ενημερώνεται. Εκτός αν αυτό σκοπίμως γίνεται, είναι ώρα να κάνουμε ένα πρώτο βήμα αντίδρασης, στηριγμένοι στην ικανότητα της κοινωνίας να ανασυντάσσει τις δυνάμεις της, όπως πιστεύει και ο Μιχάλης Γκανάς με τους στίχους του:
…Έλα να βγούμε απ’ το σπίτι
ξανά σε δρόμους και πλατείες
πάρε και τα παιδιά μαζί σου
εδώ, στο χείλος της αβύσσου
κι άφησε μόνη στο τραπέζι
την τηλεόραση να παίζει
Να δείχνει έγχρωμο τον πόνο
δίπλα σ' ένα φιλέτο τόνο
Να δείχνει φονικά και φλόγες
τσόντες πολιτικούς και ρώγες
ενώ εμείς θα ‘χουμε φτάσει
στο σταυροδρόμι του εξήντα

Με τα παιδάκια μας στον ώμο
για να μας δείχνουνε το δρόμο…

.