Και σήμερα θα φροντίσω να μιλήσουμε για το χρόνο, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα μας πονά.
Επειδή “δεν υπάρχει ιδέα δίχως την ανάγκη να ντυθεί μια νεκρή σάρκα, αθανασία δίχως την ανάγκη ενός τάφου και άνδρας δίχως το Μνήσθητι μιας γυναίκας” γράφει η Ρέα Γαλανάκη, σκέφτομαι... το ίδιο θα ήμουν αν έβαζα σήμερα βενζίνη στα ρούχα μου και λαμπάδιαζα σε μια πολυσύχναστη πλατεία, διαμαρτυρόμενος για το συνεχές άδικο, με το να περιμένω μέχρι τα βαθιά γεράματα να φύγω πλήρης ημερών;
Ας ξεκινήσουμε από το τέλος: “Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα ήταν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα χωρίς την αυτοκτονίας τους;” μας ρωτάει η φίλη μου η Ελένη σε ένα παλαιότερο κείμενό της. “Ο Χριστός χωρίς την σταύρωση του, η Μονρόε και ο Τζέιμς Ντην δίχως τα νιάτα αλλά με τα γεράματα τους; Ο Κένεντι χωρίς την δολοφονία του, η Μαρία Πολυδούρη αν τα είχε βρει με τον Καρυωτάκη και ο Καρυωτάκης αν δεν είχε μετατεθεί στην Πρέβεζα; Ο Μαγιακόφσκι χωρίς την Λίλια Μπρικ και την αυτοκτονία του, η Μαρία η Μαγδαληνή χωρίς την αμαρτία και ο Καβάφης χωρίς την ομοφυλοφιλία του;” Τίποτα δεν θα ήταν μας λέει. Γιατί αν ήταν άλλο το φινάλε τους, άλλοι θα ήτανε και αυτοί.
Και πάμε στην αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι.
Δυστυχώς ξυπνήσαμε μια μέρα και είχαμε διανύσει τη μισή ζωή, «Κοιτάξαμε πίσω φωτιά, κοιτάξαμε μπροστά φωτιά. Πυροβάτες μια ζωή. Θα προχωρήσουμε όσο αντέξουμε, θα κλείσουμε τις τρύπες, θα μαζέψουμε τη ψυχή μας, θα ξεσκονίσουμε τα χέρια μας, θα καθαρίσουμε τα μάτια μας από τις παλιές εικόνες. Θα προχωρήσουμε. Μπορεί να μην έχουμε χρόνο πια για να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά αυτόν που έχουμε θα τον κατοικήσουμε με ευγένεια προς τον εαυτό μας. Και θα περιμένουμε…»
Είμαστε σε μια διαδικασία αναζήτησης όχι πλέον στέγης, εμείς ασκεπείς τόσα χρόνια πορευόμαστε, αλλά έκφρασης.
Αλήθεια μπορείτε εσείς να φαντασθείτε Ρωμαίο και Ιουλιέτα παντρεμένους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου