Το πολύπαθο “Τεμπλόνι”

Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα το τελευταίο διάστημα, αλλά δεν αντέχω... Τρέμουμε τον Κορωνοϊό και αδιαφορούμε που ο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα ξερνάει καρκίνο.

Ένα κορυφαίο γεγονός που έχει να κάνει με την υγεία των κατοίκων του νησιού μας, περνάει και χάνεται με την πρέπουσα απάθεια, που χαρακτηρίζει μια κοινωνία που έχει κάνει σημαία της το “μακριά από μας”

Όπως έγραφα και παλαιότερα μην νομίζετε ότι το Τεμπλόνι είναι στις μακρινές Ινδίες. Εδώ πιο κάτω είναι, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη μας “με ανοιχτά σύνορα από αέρος” για να κυκλοφορούν ελεύθερα τα θανατηφόρα αέρια προς όλες τις κατευθύνσεις του νησιού μας και ακόμα παραπέρα.
Το δράμα στην πολύπαθη περιοχή του Τεμπλονίου και στην ευρύτερη περιοχή δεν έχει τέλος. Και μην νομίζετε ότι προσωρινή μεταφορά εκτός νησιού θα λύσει το πρόβλημα. Πέρα που δείχνει την παραίτηση μιας κοινωνίας στη προσπάθεια να βρει όλα αυτά τα τα χρόνια μια λύση, για τα δικά της απορρίμματα, εκεί κάτω από το χαλί βρίσκεται και μας περιμένει. Ακόμα και με ολοκληρωμένη διαχείριση, με τα χρονοδιαγράμματα ολοκλήρωσης των έργων συνήθως να μπατάρουν, τα σκουπίδια θα αποτελούν ένα εφιάλτη, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία.
Ο ΧΥΤΑ του Τεμπλονίου, που καταβρόχθισε όλα αυτά τα χρόνια τα σκουπίδια μας, έσκασε. Τελείωσε. Δεν χωράει καμία αμφιβολία, ότι για τη λειτουργία του, ή καλύτερα για τη δυσλειτουργία του (βιολογικός λυμάτων, βιοαέριο κ.λ.π.) υπάρχουν ευθύνες διαχρονικές. Ευθύνες που ξεπερνούν τους πολίτες και καταλογίζονται σε όλους αυτούς που διαχειρίστηκαν το πρόβλημα (Σύνδεσμος καθαριότητας, Περιφέρεια, Δήμος, εργολάβοι και λοιπές πολιτικές δυνάμεις).
Μέχρι εδώ όμως, σήμερα βρισκόμαστε απέναντι στο θάνατο.
Θα επαναλάβω εκείνο το Καβαφικό που λέει ότι το ναι και το όχι πρέπει να τα έχουμε καλοζωισμένα κι ετοιμοπόλεμα μέσα μας. Το δικό μου όχι, όπως αυτό έχει εκφραστεί παραμένει ισχυρό. Μακάρι να μπορούσα να γίνω πιο σαφής,
Τα σκουπίδια, είναι δικά μας, δεν μας τα έστειλε κανένας θεός και ούτε προήλθαν από λοιμούς, σεισμούς καταποντισμούς. Είναι ότι περίσσεψε στο τραπέζι μας, προστάτευσαν και μετέφεραν με ασφάλεια τα αναγκαία αγαθά που μπήκαν σπίτι μας. Πριν γίνουν άχρηστα ήταν χρήσιμα. Την ίδια προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, που απολάμβαναν πριν γίνουν σκουπίδια, θα πρέπει να έχουν και μετά, που περνούν στην αχρηστία. Αν δε μπορούμε να διαχειριστούμε τα απορρίμματά μας, δε μπορούμε να διαχειριστούμε τίποτα.

Υ.Γ Για την Πυροσβεστική Υπηρεσία μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να εκφράσω, για την Ηράκλεια προσπάθεια της να μας σώσει από τα χειρότερα.