Είναι ευκαιρία φέτος να ξαναγεννηθεί το Πάσχα στην Κέρκυρα

Ποιος θα το πίστευε... Μεγάλη Παρασκευή, σαν μεγάλη Παρασκευή. Νεκρική σιγή. Περπατούσα στην άδεια πόλη. “Είσαι ευχαριστημένος τώρα;” Μου φώναξε ένας κορωνοϊός που περνούσε από δίπλα μου. “ Και στο λέω εσένα γιατί πριν τέσσερα χρόνια, έγραφες μύδρους για το κερκυραϊκό Πάσχα. “Τα ξέχασες;”

Φυσικά και δεν τα ξέχασα, τα ίδια θα έγραφα και σήμερα αν δεν είχες εισβάλει στη ζωή μας και δεν είχε νεκρώσει η πόλη μου.

Φυσικά και δεν είμαι ευχαριστημένος μ’ αυτήν την εικόνα, μου προκαλεί θλίψη η ερημιά, όπως μου προκαλούσε θλίψη και οργή η παράνοια των εορταστικών εκδηλώσεων που ζούσαμε τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν θα διαλέξω ανάμεσα στην ερημιά και στην παράνοια, δεν είμαι ανάμεσα σε εκείνο ή σε τούτο, θέλω να ζήσω την κατάνυξη των ημερών, με το βάρος της παράδοσης, τις λιτανείες, τις λατρευτικές τελετές, τα έθιμα και τις εκδηλώσεις, που συνθέτουν το μοναδικό κερκυραϊκό Πάσχα. Το δικό μας Πάσχα. Το Πάσχα, που αποτελεί εμβληματικό στοιχείο της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

Έχω μπροστά μου την άδεια πόλη, ένα μοναδικό σκηνικό, εικόνα ιδιαίτερου φυσικού κάλους.

Είναι ευκαιρία τώρα που ο χώρος είναι ελεύθερος να ονειρευτούμε και να το ξαναζήσουμε . Είναι ευκαιρία να απαλλαγούμε από την κακογουστιά των τελευταίων 20 χρόνων.

Ήταν βράδυ Μεγάλης Παρασκευής του 2016, καλά θυμόνταν ο απαίσιος ιός. Τότε είχα γίνει μάρτυρας ενός απίθανου μποτιλιαρίσματος επιταφίων, που υπήρξε και η αφορμή για το παρακάτω.   “Στη συμβολή «Νικηφόρου Θεοτόκη» και «Φιλαρμονικής», για πολλή ώρα εν μέσω του πλήθους, που απαθανάτιζε, τις στιγμές της «ανείπωτης λύπης»,   ακινητοποιήθηκαν επιτάφιοι,  συνοδευόμενοι από φιλαρμονικές, χορωδίες,  προσκόπους παππάδες, νόντσολους και μικρά κοριτσάκια που έραιναν με ροδοπέταλα. Επόμενο ήταν λέω δεν χωράει άλλους αυτή πασαρέλα… 

         Φαίνεται ότι η Κέρκυρα, αφού δεν μπορεί να κάνει  ένα καρναβάλι της  προκοπής, είχε βάλει τα δυνατά της, να μετατρέψει τις πασχαλινές  θρησκευτικές εκδηλώσεις,  σε καρναβαλικές.

Το πολυδιαφημισμένο Κερκυραϊκό Πάσχα,  είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η επιτομή του «φαίνεσθαι».   Σαν εκείνον τον κόκκινο μπότη με τα διαφημιστικά,  που χρειάζεται γερανός για να τον ανεβάσει στο ψηλό μπαλκόνι που αντικρίζει την πλατεία της πόλης, και να σκάσει με ένα τέταρτο καθυστέρηση από την πρώτη ανάσταση, για να τον απαθανατίσει ο τηλεοπτικός φακός,   σαν εκείνα τα αναμμένα μπαλόνια, που το βράδυ της Ανάστασης, κάτω από καλύτερες  καιρικές συνθήκες, θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν την πυροσβεστική.  Σαν τα πυροτεχνήματα  με τα κοντά πόδια, που η λάμψη  τους  διαρκεί  όσο  το ψέμα. Το  λέμε χρόνια να σταματήσει αυτό το πανηγύρι.  Να σταματήσει αυτή η φιέστα που θυμίζει καρναβάλι.  «Αστόρια» έχουμε καταντήσει.

Θα με ρωτήσετε για ευθύνες,  όλοι έχουμε ένα μέρος ευθύνης, κυρίως όμως έχουν  η θρησκευτική και πολιτική ηγεσία, που χρόνια τώρα σέρνονται κάτω από μια άνευ προηγουμένου εμπορευματοποίηση   και έχουν μετατρέψει μια θρησκευτική γιορτή, που  στο νησί μας ξεχώριζε ο εορτασμός της,  σε μια ατραξιόν κακού γούστου.

Τι να περιμένεις όμως από μια θρησκευτική ηγεσία που κάνει ότι μπορεί για να ξεριζώσει τις κερκυραϊκές παραδόσεις και έχει μετατρέψει το Ναό του Αγίου σε Σούπερ Μάρκετ και από την εκάστοτε πολιτική που αποτελεί την αλουργίδα της;

        Δίνει την ευλογία της, σε μια λογική που θέλει να μετατρέψει μια παράδοση  υψηλής θρησκευτικής και πολιτισμικής αξίας, σε φτηνό τουριστικό προϊόν” .

Αυτά έγραφα τότε μεταξύ των άλλων και θα με ρωτήσετε: μέσα σ΄ αυτήν την ερημιά που ζούμε σήμερα γιατί τα γράφεις; Γιατί σήμερα πιστεύω ότι είναι η ευκαιρία να ξαναγεννηθεί, το πιο όμορφο Πάσχα και να μην είναι ψέμα.
Γιατί φέτος όπως γράφει η Aliki Katsarou “η πόλη μας θα είναι απαλλαγμένη από το βουητό του πλήθους, από ποδοσφαιρικές ιαχές, και αντίστροφες οπαδικές μετρήσεις… Γιατί φέτος, όσο σκληρό και αν είναι, μπορεί να γίνει σταθμός για το μέλλον της πόλης μας.

Ας την κοιτάξουμε από τα παράθυρα μας όπως είναι ελεύθερη και ας οραματιστούμε με τη ματιά της αγάπης και της επίγνωσης, αυτό που της αξίζει.

Και ας ευχηθούμε για την όμορφη αλήθεια της να μείνει παντοτινή, σπάζοντας το μπότη μας, δυνατά! Αυθεντικά! Όπως ξέρουμε! Όπως μάθαμε!”