Το τέλος πονάει

Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Εντάξει δεν περιμένω ανταλλάγματα όποιος άλλωστε τα περιμένει σε λάθος μέρα ξύπνησε.

Σας το γράφω κομψά γιατί το τέλος πονάει, είτε ήρεμα γίνει είτε με συγκρούσεις.
«Εκ του αποτελέσματος θα μετρήσουμε τις αγάπες μας;» αναρωτιέται η κυρία που ομορφαίνει τα τραγούδια, «Δεν πολυσυμφέρει. Οι ισολογισμοί μπατάρουν. Όσο άσχημα και να τελειώσει κάτι, ξεχνάει κανείς την υπέρτατη τρέλα του ξεκινήματος, την απίστευτη φόρα, εκείνο το μαγικό χαλί που σε αρπάζει και σε τριγυρνάει στον ουρανό της ουτοπίας σου; Οι αρχές έχουν πάντα μια άλλη χαρά και δύναμη, έχουν το ακαταλόγιστο, εδώ που τα λέμε». Ενώ το τέλος… Το τέλος πονάει
“Θα συνεχίσουμε το ταξίδι καταπίνοντας χιλιόμετρα χρόνου. Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο βηματισμό, αφήνοντας το κοντέρ να γράφει αριθμούς.
Θα συνεχίσουμε αν δεν μας αφήσει η αγάπη, αν δεν μείνουμε από λάστιχο από δάκρυα από αντοχή.
Και σε αυτήν διαδρομή η ευχή είναι μία για να μην μας αφήσει η αγάπη. Να μην την αφήσουμε ακάλυπτη, απροστάτευτη, αδέσποτη. «Να μην αφήσουμε να μας προσπεράσουν όλα τα άλλα τα δίλιτρα, με τους πανίσχυρους κινητήρες. Να την προτάξουμε κι ας την πατήσουν. Ας γίνει αλοιφή οπό τις ρόδες των υποχρεώσεων και των κλεισμένων επαγγελματικών ραντεβού»