Επιστροφή στον κόσμο μας

Για να μη γράψω «γαμώ την αριστερά μου», που αυθόρμητα μου ήρθε στα χείλη, αγανακτώντας για την πολιτική πτώχευση, που είναι περισσότερο επώδυνη από την οικονομική που βιώνει σήμερα ο τόπος, γράφω για ταξίδια. Μας κέρδισαν οι ποσότητες και μείναμε να μετράμε ήττες. Μείναμε να σχολιάζουμε, ποιος από τους φελλούς είναι πιο ικανός για την εξουσία. Αν είχα διαλέξει πράσινο ή μπλε και δεν με τραβούσε το κόκκινο εκείνα τα χρόνια, για το κόμμα και κίτρινο για την ομάδα, τώρα θα ήμουν πρωταγωνιστής. Το τίτλο τον κρατάω για αργότερα και συνεχίσω με κομμένες λέξεις. Δρόμος, Ταξίδι, Χαρά.
 

Η αναρχία που χαρακτηρίζει τη στήλη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χαρακτήρα, που δεν μπορεί να σταθεί ούτε για λίγο στο ίδιο σημείο. Ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω μια συλλογή και να την κλείσω σε κουτάκι. Σε πολλές περιπτώσεις όπως και σήμερα με μπουχτίζει η επικαιρότητα και της γυρίζω την πλάτη. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο μπαίνει ο χαρακτηρισμός «περί ανέμων και υδάτων», γιατί συνηθίσαμε να μην μας αρκεί η είδηση, θέλουμε και το παρασκήνιο και όλη την φλυαρία που αναπτύσσεται για να ικανοποιήσουμε την περιέργεια μας. Όταν λοιπόν ένα πέπλο κίτρινο τα έχει σκεπάσει όλα, εσύ με το κόκκινο μοιάζεις παρείσακτος εξοστρακίζεσαι και στην ερώτηση «τι έγραψε αυτός» η κλασσική απάντηση είναι «περί ανέμων και υδάτων», όπως πάντα.

Ένα άλλο θέμα, που ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει όταν ξεκινάω να γράψω ένα κείμενο, είναι η φόρμα που θέλω να δώσω, αυτό που χαρακτηρίζει ένα κείμενο και δίνει τη δυνατότητα να το κατατάξει κάποιος σε ένα είδος γραφής. Ακόμα δεν ξέρω που ανήκω, τις περισσότερες φορές σε ένα ακανόνιστο σχήμα καταλήγω, που δίνει την δυνατότητα να το φανταστεί ο καθένας όπως θέλει.
Η πρώτη λέξη, μου υπόσχεται ένα βιβλίο, ένα ποίημα ένα τραγούδι ένα σύνθημα, όταν υποπτευθώ ότι φτάνω στο όριο των τριακοσίων λέξεων, νομίζω ότι τελείωσα. Ούτε βιβλίο, ούτε τραγούδι ούτε ποίημα. Τριακόσιες λέξεις περί ανέμων και υδάτων είναι το αποτέλεσμα. Και την άλλη μέρα πάλι από την αρχή