Η Καποδιστρολαγνεία που κυριαρχεί τον τελευταίο καιρό στην Κέρκυρα, έχει ξεπεράσει τα όρια της υπερβολής. Έχει πλέον φτάσει πανηγυρικά στην πράξη του αυνανισμού.
Πριν 12 χρόνια περίπου, στην Ελβετία πραγματοποιήθηκε τελετή τιμής και μνήμης για τον Ιωάννη Καποδίστρια. Όχι μόνον δεν πάτησε το πόδι του Έλληνας εκπρόσωπος, αλλά ούτε έφτασε ποτέ έστω μια λιτή, τυπική επιστολή.
Ο μεγάλος Κυβερνήτης , ήταν ξεχασμένος στα βάθη της Ιστορίας από τους συμπατριώτες του. Ξαφνικά όμως φοριέται παντού και συνεχώς! Τρέχουν να τον τιμήσουν, από τους κεντρικούς θεσμικούς φορείς μέχρι το τελευταίο πολιτιστικό σωματείο. Κάποιοι μάλιστα ψυχωτικά.
«Και είναι απαραιτήτως κακό αυτό;» θα ρωτήσετε. Όχι, αν εκπορεύονταν από αγνά αισθήματα θαυμασμού, σεβασμού και αναγνώρισης για την μεγάλη του προσφορά . Δυστυχώς όμως, τα πανηγυράκια που παρακολουθούμε εμπεριέχουν σκοπιμότητα και εκπορεύονται από την επείγουσα ανάγκη της εποχής για ακόμα μια ευκαιρία επικοινωνίας και προβολής.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν μια από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες της νεώτερης ευρωπαϊκής Ιστορίας, προσωπικότητα, σπάνιας εμβέλειας και παγκόσμιας αναγνώρισης. Διορατικός, σπουδαίος, αριστοκράτης στην καταγωγή και το πνεύμα έζησε με αυταπάρνηση για να δώσει στο νεογέννητο ελληνικό έθνος πορεία προσανατολισμού. Η προσφορά του για την πορεία της χώρας μας, ήταν καθοριστική. Πρωτοστάτησε και καθιερώθηκε σε μια διαπολιτισμική διεθνή κοινότητα ως εκφραστής του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Ακόμη και σήμερα, η έννοια ενός «κυβερνήτη», παραμένει ισχυρή στην συλλογική συνείδηση του μέσου Έλληνα, ακριβώς επειδή ο Καποδίστριας υπήρξε Κυβερνήτης, στην κυριολεκτική έννοια του όρου.
Η πολιτική διαθήκη του Καποδίστρια δεν αποτυπώθηκε ποτέ σε ένα φυσικό έγγραφο. Την έγραψε με την πολιτική του πρακτική και την υπέγραψε με το αίμα του.
Αν ζούσε σήμερα ο Καποδίστριας, οι περισσότεροι από όσους επιχειρούν να τον “προβάλλουν” θα είχαν κρυφτεί. Και θα είχαν κρυφτεί γιατί ο Κυβερνήτης δεν λειτουργούσε επικοινωνιακά αλλά ουσιαστικά.
Να τιμούμε τον Καποδίστρια με την σοβαρότητα και την ευθύνη που επιβάλλει το μέγεθος του. Είναι ντροπή να τον αντιμετωπίζουμε επικοινωνιακά. Είναι ντροπή να κοντεύουμε να τον κάνουμε μπλουζάκι – σουβενίρ. Ας σταματήσουμε να τον δολοφονούμε αισθητικά, 190 χρόνια μετά την δολοφονία του .
Ας κοιτάξουμε λιγάκι την επόμενη μέρα. Ας δούμε κάποια στιγμή τι θέλουμε από τη ζωή μας. Φτάνει πια αυτή η αναφορά στην ιστορία. Ας πετάξουμε επιτέλους τα δεκανίκια που μας παρέχει και ας περπατήσουμε μπροστά με τα δικά μας πόδια. Ας μην επιμένουμε πια να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλλω αν μας ανήκει.
Διαφημίζουμε τον Μεγάλο Κυβερνήτη, με την κοινή καταγωγή μας, και τελικά αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε άξιοι απόγονοι και συμπατριώτες του.
Με την υπερβολή της επετειολογίας, τελικά ακυρώνουμε την ουσία των γεγονότων. Τα πανηγυράκια, συστατικά στοιχεία του τοπικού μας λαϊκισμού δεν αρμόζουν στην ιστορική προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια.
Την ιστορία ας την κάνουμε πεδίο γνώσης και σκέψης και όχι δεκάρικους. Ας φύγουμε από την ατμόσφαιρα του μνημόσυνου. Ας μετακινηθούμε σε μια ατμόσφαιρα γέννας, δημιουργίας!
Γιατί γνώρισμα ενός ζωντανού λαού δεν είναι ότι έχει ιστορία, αλλά ότι φτιάχνει ιστορία. Κάτι τέτοιο θα μας έλεγε και ο ίδιος ο Κυβερνήτης.
Αλλά βλέπετε, πολύ πιο δύσκολο το χτίσιμο του μέλλοντος από τα λιβάνια και τα φλύαρα μνημόσυνα που τείνουν να γίνουν συνήθεια…
Ο μεγάλος Κυβερνήτης , ήταν ξεχασμένος στα βάθη της Ιστορίας από τους συμπατριώτες του. Ξαφνικά όμως φοριέται παντού και συνεχώς! Τρέχουν να τον τιμήσουν, από τους κεντρικούς θεσμικούς φορείς μέχρι το τελευταίο πολιτιστικό σωματείο. Κάποιοι μάλιστα ψυχωτικά.
«Και είναι απαραιτήτως κακό αυτό;» θα ρωτήσετε. Όχι, αν εκπορεύονταν από αγνά αισθήματα θαυμασμού, σεβασμού και αναγνώρισης για την μεγάλη του προσφορά . Δυστυχώς όμως, τα πανηγυράκια που παρακολουθούμε εμπεριέχουν σκοπιμότητα και εκπορεύονται από την επείγουσα ανάγκη της εποχής για ακόμα μια ευκαιρία επικοινωνίας και προβολής.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν μια από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες της νεώτερης ευρωπαϊκής Ιστορίας, προσωπικότητα, σπάνιας εμβέλειας και παγκόσμιας αναγνώρισης. Διορατικός, σπουδαίος, αριστοκράτης στην καταγωγή και το πνεύμα έζησε με αυταπάρνηση για να δώσει στο νεογέννητο ελληνικό έθνος πορεία προσανατολισμού. Η προσφορά του για την πορεία της χώρας μας, ήταν καθοριστική. Πρωτοστάτησε και καθιερώθηκε σε μια διαπολιτισμική διεθνή κοινότητα ως εκφραστής του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Ακόμη και σήμερα, η έννοια ενός «κυβερνήτη», παραμένει ισχυρή στην συλλογική συνείδηση του μέσου Έλληνα, ακριβώς επειδή ο Καποδίστριας υπήρξε Κυβερνήτης, στην κυριολεκτική έννοια του όρου.
Η πολιτική διαθήκη του Καποδίστρια δεν αποτυπώθηκε ποτέ σε ένα φυσικό έγγραφο. Την έγραψε με την πολιτική του πρακτική και την υπέγραψε με το αίμα του.
Αν ζούσε σήμερα ο Καποδίστριας, οι περισσότεροι από όσους επιχειρούν να τον “προβάλλουν” θα είχαν κρυφτεί. Και θα είχαν κρυφτεί γιατί ο Κυβερνήτης δεν λειτουργούσε επικοινωνιακά αλλά ουσιαστικά.
Να τιμούμε τον Καποδίστρια με την σοβαρότητα και την ευθύνη που επιβάλλει το μέγεθος του. Είναι ντροπή να τον αντιμετωπίζουμε επικοινωνιακά. Είναι ντροπή να κοντεύουμε να τον κάνουμε μπλουζάκι – σουβενίρ. Ας σταματήσουμε να τον δολοφονούμε αισθητικά, 190 χρόνια μετά την δολοφονία του .
Ας κοιτάξουμε λιγάκι την επόμενη μέρα. Ας δούμε κάποια στιγμή τι θέλουμε από τη ζωή μας. Φτάνει πια αυτή η αναφορά στην ιστορία. Ας πετάξουμε επιτέλους τα δεκανίκια που μας παρέχει και ας περπατήσουμε μπροστά με τα δικά μας πόδια. Ας μην επιμένουμε πια να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλλω αν μας ανήκει.
Διαφημίζουμε τον Μεγάλο Κυβερνήτη, με την κοινή καταγωγή μας, και τελικά αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε άξιοι απόγονοι και συμπατριώτες του.
Με την υπερβολή της επετειολογίας, τελικά ακυρώνουμε την ουσία των γεγονότων. Τα πανηγυράκια, συστατικά στοιχεία του τοπικού μας λαϊκισμού δεν αρμόζουν στην ιστορική προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια.
Την ιστορία ας την κάνουμε πεδίο γνώσης και σκέψης και όχι δεκάρικους. Ας φύγουμε από την ατμόσφαιρα του μνημόσυνου. Ας μετακινηθούμε σε μια ατμόσφαιρα γέννας, δημιουργίας!
Γιατί γνώρισμα ενός ζωντανού λαού δεν είναι ότι έχει ιστορία, αλλά ότι φτιάχνει ιστορία. Κάτι τέτοιο θα μας έλεγε και ο ίδιος ο Κυβερνήτης.
Αλλά βλέπετε, πολύ πιο δύσκολο το χτίσιμο του μέλλοντος από τα λιβάνια και τα φλύαρα μνημόσυνα που τείνουν να γίνουν συνήθεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου