Δευτέρα

Από κάποια Δευτέρα ξεκίνησα την αφαίρεση στο λόγο μου.

Ακόμα δεν έχω περάσει απέναντι, όμως θαυμάζω, εκείνους που τα κατάφεραν, τους ποιητές και αυτούς που ελαφρά την καρδία αποκαλούμε τρελούς. Αυτούς δηλαδή που δεν άντεξαν την μάταιη φθορά της ψυχής τους.

Σήμερα ξύπνησα με ένα όνειρο που ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Δεν ήταν κάτι τρομακτικό, ούτε χαρούμενο ή λυπητερό. Ήταν κάτι παγωμένο, κάτι ξένο. Και ενώ το όνειρο το έχω σχεδόν ξεχάσει, ένα περίεργο συναίσθημα κυριαρχεί ακόμα μέσα μου. ΄Ενα συναίσθημα καινούργιο, ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε φόβος, ούτε θυμός, ένα συναίσθημα μοναδικό που μόνο κοιμισμένος κανείς μπορεί να το νοιώσει.
Μπροστά στην έφοδο της πιο μικρής συγκίνησης, όλα τ’ άλλα μοιάζουν χάρτινες αρματωσιές.
Η απουσία; Μια παρουσία, σε μια στιγμή, που ανακαλύπτεις, την ανεκτίμητη αξία της ζωής. Σε ένα κόσμο που βασιλεύουν τα πιο βαθιά συναισθήματα. Εκεί που ο γρανίτης άμμος γίνεται …
Δεν είχα πάει κάπου. Κάπου χαμένος στο χρόνο γύριζα. Εκεί στο Άλφα, που σβήνει όλα τα βήματα, που προηγήθηκαν. Σε χρόνο μηδέν, που σε απελευθερώνει από τα περιττά, που σε ελαφρώνει από τα βάρη, που με επιμέλεια απέκτησες. Στην κοιλιά της μάνας μου πήγα, για να μάθω να περπατάω απ’ την αρχή. Όχι να θυμηθώ τα πρώτα βήματα, να γνωρίσω τα καινούργια.
Γύρισα με τρεις δρασκελιές, πατώντας πάνω από τον γκρεμισμένο μικρόκοσμο, που με ταλαιπωρούσε.
Από κάποια Δευτέρα ξεκίνησα την αφαίρεση στο λόγο μου.
«Γράφω για να νικήσω την απώλεια, κορόιδευα. Τον εαυτό μου πρώτα κι ύστερα τους άλλους. Να σε ξανακερδίσω θέλω, γι’ αυτό γράφω. Να μη σε χάσω, μη σε ξεχάσω να μη χαθώ».