Άλλοι άνθρωποι

«Πολύ θυμωμένα, πολύ σκληρά τα τελευταία σου κείμενα», μου είπε αναγνώστης της στήλης. Μακάρι να υπήρχαν λέξεις να περιγράψουν όλον αυτόν τον παραλογισμό. Σιγά μη τρυπούν τα λόγια, το χοντρό πετσί τους. Τα γράφουμε για να ξεθυμάνουμε. Σαν άσκηση αναπνοής να το εκλάβετε. Μπροστά σε τέτοιους τύπους σηκώνεις τα χέρια ψηλά, δεν υπάρχουν λέξεις να τους αντιμετωπίσεις. Δεν παλεύονται. «Παραδίδομαι» φώναξε ο Οδυσσέας Ιωάννου, ακούγοντας την ομιλία του πρωθυπουργού στην Δ.Ε.Θ. «Εντάξει μωρέ, παραδίνομαι. Δεν έχει νόημα πια. Τι να πεις και τι να γράψεις. Μια δειλή φωνή είπε δειλά λόγια. Αποκαρδιωτικές κουβέντες από πρωθυπουργό σε πάνελ με χαπακωμένες μαριονέτες δίπλα του. Παραδίνομαι. Αλήθεια.
«Στόχος μας, κάθε οικογένεια να έχει έναν, τουλάχιστον εργαζόμενο!». Το άλλο ήταν καλύτερο, το επανέλαβε περήφανα τρεις φορές. «Έχουμε πάρει το μεγαλύτερο δάνειο που έχει δοθεί ποτέ στον πλανήτη, σε χώρα!»
Μα την Παναγία παραδίνομαι! Πέφτουν οι λέξεις σαν σαπισμένα δόντια.

Είναι άλλοι άνθρωποι, μιλάνε άλλη γλώσσα, νιώθουν αλλιώς, αγαπάνε αλλιώς, ζούνε αλλιώς, είναι άλλοι.» Είναι άλλοι άνθρωποι. Ξένο από την κοινωνία σώμα. Κανένα σημείο επαφής. Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα τα λόγια περιττεύουν. Και αν εμείς τα ξοδεύουμε, είναι για εσωτερική κατανάλωση. Όταν η πατρίδα σου, έχει τέτοια ηγεσία, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίδεσαι άνευ όρων, ή «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο».