Και οι μαλακίες συνεχίζονται...

Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο να μας εκπλήσσει δυσάρεστα. Προβάλλουν για δικαιολογία τη συμπεριφορά του αντιπάλου, λες και ανακάλυψαν την Αμερική και από την πλευρά τους ενεργούν προτάσσοντας την επικοινωνία. Όμως η επικοινωνία προϋποθέτει αποτέλεσμα. Αν το αποτέλεσμα είναι μια τρύπα στο νερό, σε τραβάει στον πάτο της και σε πνίγει. Τα εκατομμύρια που φόρτωσε βιαστικά ο Πρωθυπουργός στη βαλίτσα του, για να μοιράσει στην έκθεση της Θεσσαλονίκης, από τις τηλεοπτικές άδειες του πρόσφατου διαγωνισμού, αποδείχτηκαν αέρας κοπανιστός. Το πρόσκαιρο επικοινωνιακό κέρδος μετατρέπεται σήμερα μετά την απόφαση του ΣτΕ σε πολλαπλάσια ζημιά. Το κακό είναι ότι δεν μαθαίνουν. Η πρώτη αντίδραση δια στόματος κυβερνητικής εκπροσώπου υπήρξε μνημείο ερασιτεχνισμού. Η τελευταία να προτείνει για πρόεδρο του Ε.Σ.Ρ τον Βύρωνα Πολύδωρα, δείχνει με τον πλέον σαφέστατο τρόπο ότι οι μαλακίες δεν έχουν τελειωμό. Το ότι η Ν.Δ υποστηρίζει το σύστημα είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Το γνωρίζω. Δεν με ενδιαφέρει. Άλλωστε για τριάντα χρόνια, μαζί με το ΠΑΣΟΚ έτρωγαν και έπιναν με τους καναλάρχες. Η Κυβέρνηση της “αριστεράς και της προόδου ”τι κάνει; Και τίποτα δεν κάνει.

Διαβάζοντας ένα άρθρο που είχε γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου τον Μάη του 2012  παρηγορήθηκα. Εκείνη την εποχή έγραφα και εγώ για το τέλος του δικομματισμού, για την ελπίδα που έρχεται. Σήμερα χωρίς να χάνω την ελπίδα, είμαι αναγκασμένος να αναθεωρήσω κάποια πράγματα.

“Υπήρχαν δύο πράγματα που πίστευα πως δεν θα τα ζήσω ποτέ, και θα “έφευγα” πεινασμένος. Το πρώτο το έζησα τελικά το καλοκαίρι του 2004, στην Πορτογαλία. Να πάρει η Εθνική Ελλάδος ένα μεγάλο κύπελο στο ποδόσφαιρο. Το δεύτερο το έζησα χθες. Να βγει ένα αριστερό κόμμα τόσο ψηλά. Και τόσο κοντά στην πρωτιά. Δεν θριαμβολογώ, θα ήμουν αφελής. Δεν αλλάζουν έτσι οι κοινωνίες, ακριβώς όπως δεν άλλαξε τίποτα στο ποδόσφαιρό μας. Αντιθέτως, μετά τον τελικό της Λισαβώνας, απαξιώθηκε όσο ποτέ πριν.

Δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε εν μια νυκτί η ελληνική κοινωνία. Συντηρητική, φοβική και συστημική παραμένει. Έχω ψηφίσει Συνασπισμό σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις βουλευτικών εκλογών. Άλλοτε μόνο και μόνο για να πιάσει το όριο εισόδου στην Βουλή και άλλοτε πιο συνειδητά και πιο σίγουρος. Χάρηκα πολύ χθες. Αλλά έχω γεννηθεί με ένα βαρίδι που πάντα με συγκρατούσε να μη φύγω ψηλά στον αέρα, έναν κόμπο που λογόκρινε μονίμως την χαρά μου. Ψιλοαναπηρία είναι αυτό. Πες το μιζέρια. Ή πες πως έβλεπα πάντα την μεγάλη εικόνα, την προοπτική. Για μια φορά ας μην το κάνω. Ας πιστέψω στο όνειρο.

Ας πιστέψω πως ο πολύ δύσκολος δρόμος της εφαρμοσμένης αριστερής πολιτικής είναι εφικτός. Πως μπορούμε να παίξουμε μπάλα επιτέλους και να μην εξαντλήσουμε την ζωούλα μας στον ρόλο του προπονητή καφενείου...”

Νοέμβρης αύριο, η δικής μας η γενιά όσο και αν προσπαθήσει δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Ο Ηλίας Κατσούλης όταν έγραφε τους στίχους εκεί είχε το μυαλό του.

«Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ' ένα τρένο
Αθήνα, Λάρισα, ωραία Θεσσαλία
στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο
με μια πληγή από παλιά μελαγχολία.
Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ' έναν καιρό που όλο σκέπτεται να βρέξει.
Νοέμβρης μήνας...»