Δεν έφτασαν οι 300 λέξεις, έχω κι άλλα για τη μοναξιά. Ο φόβος για τη μοναξιά τελικά παραμένει η πιο μεγάλη μοναξιά μας. «Κι έτσι εύκολα φορτωνόμαστε μια αλυσίδα συμβιβασμών. Σε επίπεδο φιλίας, επαγγέλματος και νοσταλγίας, σε επίπεδο έρωτα, επιδιώξεων, κοινωνίας. ‘Ο,τι μάθαμε, μάθαμε και ας μην ταράξουμε τις σταθερές μας. Ο, τι πάθαμε, πάθαμε και ας παραμείνουμε εδώ να γλείψουμε τις πληγές μας . Αλλά στο μεταξύ τρέχει ο χρόνος, εις βάρος μας».
Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία κάνει ησυχία, η αποτυχία δεν έχει άλλο δρόμο, από τι να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί, συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.
Γύρισα χρόνια πίσω τότε που γράφαμε εναλλάξ με την Ελένη, στη εφημερίδα «γνώμη» τη στήλη « Ιδεολογικά Ύποπτοι», μπορεί και να μην το πίστευα τότε. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να σιγουρευτώ. Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει. Γι αυτό και εγώ που σας γράφω κάθε μέρα, από την αποτυχία μου σας γράφω. Προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα, να απλοποιήσω, περιπλέκοντας τα σαφή που έχει δώσει η ζωή από χέρι.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ανήκω σε μια γενιά που απέτυχε ακριβώς επειδή προσπάθησε να επιτύχει. Να αλλάξει το κόσμο, να κάνει επανάσταση, και ύστερα να εξασφαλίσει ό, τι υλικό προς τον ζην για να μη συμβιβαστεί. «Για να κάνει την τραγική τελική διαπίστωση πως ξεπουλήθηκε αρνούμενη, πως αυτό - εξαπατήθηκε παίζοντας σε θέατρο παντομίμας τον αθώο.»
Απολύτως απόντες είμαστε, μονίμως ιδεολογικά ύποπτοι, ακόμα και όταν κραυγάζαμε «ψωμί παιδεία ελευθερία».
Τελικά η μοναξιά παράγει περίεργα πράγματα, που δυστυχώς είναι αληθινά.
Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία κάνει ησυχία, η αποτυχία δεν έχει άλλο δρόμο, από τι να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί, συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.
Γύρισα χρόνια πίσω τότε που γράφαμε εναλλάξ με την Ελένη, στη εφημερίδα «γνώμη» τη στήλη « Ιδεολογικά Ύποπτοι», μπορεί και να μην το πίστευα τότε. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να σιγουρευτώ. Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει. Γι αυτό και εγώ που σας γράφω κάθε μέρα, από την αποτυχία μου σας γράφω. Προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα, να απλοποιήσω, περιπλέκοντας τα σαφή που έχει δώσει η ζωή από χέρι.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ανήκω σε μια γενιά που απέτυχε ακριβώς επειδή προσπάθησε να επιτύχει. Να αλλάξει το κόσμο, να κάνει επανάσταση, και ύστερα να εξασφαλίσει ό, τι υλικό προς τον ζην για να μη συμβιβαστεί. «Για να κάνει την τραγική τελική διαπίστωση πως ξεπουλήθηκε αρνούμενη, πως αυτό - εξαπατήθηκε παίζοντας σε θέατρο παντομίμας τον αθώο.»
Απολύτως απόντες είμαστε, μονίμως ιδεολογικά ύποπτοι, ακόμα και όταν κραυγάζαμε «ψωμί παιδεία ελευθερία».
Τελικά η μοναξιά παράγει περίεργα πράγματα, που δυστυχώς είναι αληθινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου