Αμφιβάλω

Οι νέες σκληρές συνθήκες διαβίωσης, μας βρίσκουν με ένα σούπερ κινητό στο χέρι, και παντελώς ανέτοιμους. Θα μου πείτε η φύση του ανθρώπου είναι να προσαρμόζεται στην νέα πραγματικότητα, μετά όμως απ΄ όλα αυτά που προηγήθηκαν, έχω αρχίσει να αμφιβάλλω. Και αμφιβάλλω όχι τόσο για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε , αλλά για το πόσο απόθεμα ενσυναίσθησης διαθέτουμε για να αντεπεξέλθουμε.
Ό,τι μας πόνεσε, έχει αφήσει το σημάδι του και είναι σαν ένα παλιό τραύμα που το κουβαλάμε μια ζωή. Πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία να μας πονάει.

Είναι ο πόνος τελικά το υπέρτατο συναίσθημα. Ο πόνος κάνει την διαφορά και ορίζει την κατάσταση.
«Η μόνη ελπίδα μας, είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το μπαούλο. Μόνον έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι
ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά», γράφει, ο Οκτάβιο Πας.
Και να πεινάσουμε και να διψάσουμε και να κρυώσουμε και να ζεσταθούμε και να νυστάξουμε και να κουραστούμε και να ερωτευθούμε. Να αισθανθούμε επιτέλους την ανάγκη για να χαρούμε πραγματικά, όταν καταφέρουμε να την ικανοποιήσουμε.
Θύματα της καταναλωτικής μανίας, κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας». Η απόλαυση των καθημερινών αναγκών πνίγεται στα «πρέπει». Πρέπει να φάμε να πιούμε να κοιμηθούμε να κάνουμε έρωτα. Δεν πρέπει να κρυώσουμε, δεν πρέπει να ζεσταθούμε. Μα πώς θα ζεσταθούμε αν δεν κρυώσουμε και πώς θα δροσιστούμε αν δε ζεσταθούμε; Πνίγουμε τις ανάγκες μας πριν γεννηθούν, ανάβουμε το κλιματιστικό πριν ζεσταθούμε και το καλοριφέρ πριν κρυώσουμε.
Κλεισμένοι στη γυάλα, όχι με τα χρυσόψαρα αλλά με τους καρχαρίες, προστατευμένοι, τυλιγμένοι σε κύματα κλιματισμού, με αδρανοποιημένες τις αισθήσεις έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ικανοποιούμε τις ανάγκες μας, αυτές που δεν τους δίνεται η ευκαιρία να εκδηλωθούν πια.
«Υπάρχει ελπίδα αρκεί να πονέσουμε ξανά».