Τι ανθρωποφαγία θεέ μου μας κατακλύζει, 12 χρονών κοριτσάκι, συνεχίζει να βιάζεται από μια ολόκληρη κοινωνία, που διψάσει για αίμα, ψέμα σπέρμα.
Σπάνια παρακολουθώ ειδήσεις από την τηλεόραση. Χθες τα γεγονότα μου έστησαν παγίδα. Το ξέρουμε είναι άσχημα τα πράγματα. Αυτή η καταστροφή όμως, που κάθε μέρα μπαίνει στα σπίτια του κόσμου από τους τηλεοπτικούς δέκτες, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μου δημιουργεί εύλογα ερωτήματα . Είναι δυνατόν να ζούμε ακόμα; Την έκλεισα.
Έχουμε ευθύνη , την μεγαλύτερη για αυτήν την άθλια κατάσταση. Αρχίζω να πιστεύω ότι εμείς διαμορφώνουμε αυτήν την εικόνα. Εμείς ζητάμε αυτά τα τηλεοπτικά σκουπίδια. Εμείς ζητάμε τις λεπτομέρειες για το δωδεκάχρονο. Και την φωτογραφία του θα θέλαμε να δούμε, για να διαπιστώσουμε αν έδειχνε μεγαλύτερο. Αυτοί πουλάνε και εμείς αγοράζουμε, αν αλλάξουν οι προτιμήσεις μας , να είστε σίγουροι θα αλλάξουν και αυτοί τα προϊόντα τους . Τώρα γιατί ζητάμε να αγοράσουμε φρίκη, είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα.
Δε βαριέσαι, πάντα θα είμαστε παγιδευμένοι στη σχετικότητα και στη διάθλαση ανάμεσα στα γεγονότα και την προβολή τους, πιστεύοντας πως το βασικό δίλημμα είναι ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα.
“Μικρός, όταν βαριόμουν τα παιχνίδια μου (το ψέμα δηλαδή) τα έσπαγα για να δω πώς δουλεύουν.” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “Να βρω τον μηχανισμό τους, την αλήθεια τους. Είχα σπάσει και τις κούκλες της ξαδέρφης μου για να δω γιατί κλείνουν τα μάτια όταν ξαπλώνουν και ανοίγουν όταν είναι όρθιες. Της πέταξα την «αλήθεια» στα μούτρα της. Δεν ξαναπήρε κούκλα που να κλείνει τα μάτια. Ήταν αδύνατον πια να την πιστέψει. Της κατέστρεψα ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Και την έκανα καλύτερο άνθρωπο"
Κλείνομαι μέσα. Ακόμη κι όταν είμαι έξω. Ακολουθώ με πίστη πλέον, ότι μπορεί να με απομακρύνει. Ανασαίνω λίγο πιο εκεί. Πάλι από την αρχή. Στα ίδια πατήματα που μπορεί να μας έφεραν μέχρι εδώ, ξέρουν καλά όμως να κόβουν δρόμο και να προσπερνάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου