«Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ’ αυτά που ’ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα»
Μια Μαρία Νεφέλη ήταν και πριν καλά καλά συνέλθω αντιφώνησα…
Παντού την είδα να κρατάει ένα κουτάκι μπύρα, να κοιτάζει στο κενό, ν’ ακούει μουσική. Να περπατάει στο δρόμο με ένα μαύρο παλτό μέχρι τα νύχια. Να κλοτσάει πεζοδρομία και να καπνίζει αμέτρητα στριφτά τσιγάρα. «… Είναι χλωμή και ωραία, μ’ αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου, σαν να γίνεται κάτι αλλού – που μόνο αυτή τ’ ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφικτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα...»
Γιατί νομίζετε είναι εύκολη μια επανακίνηση. Γιατί στο λογισμικό του, ο σκληρός μας δίσκος , όλων εμάς των παλαιών των ημερών, έχει τους ποιητές της καρδιάς μας, έχει στη μνήμη, τη μνήμη μας, που αντιστέκεται στη λήθη.
Άργησα να κοιμηθώ. Και τι κατάλαβα με τις περαστικές αγάπες; πόλη λεηλατημένη κατέληξα.
Η συνέχεια επί ραδιόφωνου «Η μουσική δεν θ' αρχίσει αν δεν σταματήσεις τις μάταιες διαδρομές, αν δεν κάτσεις μια στιγμή ν’ ακούσεις να δεις να πάρεις. Όσο τρόμο και να κουβαλάς δεν αδειάζει με νύχτες νοικιασμένες στο τίποτα και στο περίπου. Τα σώματα είναι φυγή το καταλαβαίνω αλλά αν κάτσεις μια στιγμή να κάνεις ένα τσιγάρο και ξεθολώσει το μυαλό σου θα δεις ότι οι καρδιές είναι σπίτια. Και ζητούν ένοικο… Έτσι είμαστε εμείς οι παλαιοί των ημερών. Ανάβουμε σκοτεινές φωτιές να έρχονται ένα γύρω οι άνθρωποι να κάθονται να τραγουδούν να κλαίνε να γέρνει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του διπλανού του μέχρι να σχηματιστεί ο τέλειος κύκλος. Επικίνδυνα πράγματα, δε λέω, αλλά πάλι πώς αλλιώς να ζήσεις; Πάντα θα κινδυνεύεις ν ακουμπήσεις κάπου το κεφάλι σου για λίγο και… να σου το επιτρέψουν…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου