Έχω την αίσθηση ότι η 15η Αυγούστου είναι το σημείο μηδέν του χρόνου.
Μικρός θυμάμαι, μετά την αποκορύφωση της γιορτής, τους επισκέπτες του χωριού να ετοιμάζουν τις αποσκευές της επιστροφής. «Καλό χειμώνα» μας έλεγαν κατά την αναχώρηση και χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια για να καταλάβω την ευχή.
Από τις 16 άρχισα να ακούω τον ήχο του κουδουνιού του σχολείου, παρότι υπήρχε πολύς χρόνος ακόμα για την σχολική περίοδο. Ύστερα οι υποχρεώσεις, που είχαν συγκεντρωθεί, από το προηγούμενο διάστημα, με την ευκολία που σου δίνει το καλοκαίρι όταν το έχεις μπροστά σου. «Για μετά της Παναγίας», μέχρι να γίνουν ψηλό βουνό και να μην ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις.
Έρχεται κάποια στιγμή και αυτή η στιγμή είναι τώρα, που το μόνο που σε ανησυχεί είναι ο αύξων αριθμός του μήνα. 51ος Αύγουστος.
Μετά της Παναγίας αλλάζουν όλα; Εξαρτάται, από την προπόνηση που 'χει προηγηθεί με σωστή προετοιμασία και αντίστροφες μετρήσεις μπορεί και να μην αλλάξουν.
Θα συνεχίσουμε με τους στίχους του Φίλιππου Γράψα, που έγινε αυγουστιάτικος ύμνος από την φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου, αποτυπώνουν την μελαγχολία αυτών των ημερών, με σκοπό να πάμε κόντρα, γιατί εκείνους τους Αύγουστους, που χάσαμε, τώρα πια δεν μας μελαγχολούν, τώρα πια μας γεμίζουν με νοσταλγία. Μπορεί κάποιους να χάσαμε, αλλά τους περισσότερους ειλικρινά σας λέω τους ζήσαμε.
Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες σ' απόσταση αναπνοής και μ' έχασες
κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε, φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε
Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε, πιο νωρίς ήρθ' ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε
πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία, φθινόπωρο θα πει μελαγχολία
Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες, τις θέσεις που κρατήσαμε τις πέταξες
δυο ξένα χέρια τώρα πια σε δέχονται και τα αισθήματα μου επιστρέφονται
Σαν ένα γλυκόπικρο χειμωνιάτικο παραμύθι να το πάρετε, ένα παραμύθι που διαβάζεται το καλοκαίρι για να ξορκίσει το Φθινόπωρο, που μας μεθά όσο και αν μας φοβίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου