Για τον τόπο τι;

Αν η 15η είναι το σημείο μηδέν, η 16η δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από αφετηρία. Από σήμερα θα αρχίσω, κόντρα στο ελληνικό έθιμο που παρατείνει το χρόνο της γιορτής και το «μετά εορτής» κρατάει συνήθως μια εβδομάδα. «Δημοτικές εκλογές σε επίπεδο δημοτικού» είχε επισημάνει πολύ εύστοχα παλαιοτέρα, ο «Καιρός» της «Ελευθεροτυπίας».
Θυμάστε που σας έλεγα για τους χαμένους Σεπτέμβρηδες, κοντά είναι, αυτές τις μέρες θυσιάσουμε τις λέξεις. Η ενότητα, η πρόοδος, η ανάπτυξη, και κείνο το απεχθές «η Κέρκυρα μας», γίνονται καραμέλες στα χείλη των υποψηφίων και λειώνουν από το πιπίλισμα.
Το κλισάρισμα που κυριαρχεί, μας επαναφέρει σε μια νέα Βαβέλ, μόνο που ενώ μιλούν όλοι την ίδια γλώσσα, είναι αδύνατη η συνεννόηση. Είναι ο ήχος που βγαίνει, παραμορφωμένος από φωνές υποψηφίων που δεν έχουν μάθει να προφέρουν άγνωστες γι’ αυτούς λέξεις.
Ο λόγος δεν είναι ξένος με την ψυχή, και όταν βγαίνει ξεψυχισμένος δεν μπορεί να μας αγγίξει.
Αυτήν την περίοδο, που τα προβλήματα βγαίνουν στην επιφάνια, που ο κάθε υποψήφιος συνδυασμός προσπαθεί να πλειοδοτήσει έναντι των αντιπάλων, υπάρχει μια ένδεια ιδεών και φαντασίας. Αντί του προβληματισμού που θα έπρεπε να κυριαρχεί, πνιγόμαστε από ανέξοδα συνθήματα.

Ο τόπος έχει να διηγηθεί άπειρες ιστορίες. Το Λαζαρέτο, το Βιδο, τα Κάστρα, η Παλιά Πόλη, το εργοστάσιο Δεσύλλα, οι γειτονιές και τα στενά σοκάκια. Θέλει σεβασμό ο τόπος, γιατί αντιστέκεται στο χρόνο ενώ εμείς; Όπως ορθά επισημαίνει μια οργισμένη φωνή για άλλον τόπο…
«Δεν υπήρξαμε παρά ένα δευτερόλεπτο στην αιώνια ακινησία του. Μια ανεπαίσθητη γρατσουνιά στα γόνατα του αέναου χρόνου του. Χιλιάδες πριν από εμάς, εκατομμύρια μετά από εμάς, στους ίδιους δρόμους, στην ίδια νύχτα θα δώσουν τους ίδιους όρκους. Νομίζουμε ανεξίτηλο το στίγμα μας, αλλά δεν είμαστε παρά ένα πούπουλο στο έλεος των μποφόρ. Ωστόσο - για να μην αδικήσω την ιστορία του καθενός - η ιστορία μετράει και βαραίνει και ματώνει για τον ίδιο. Στις γειτονιές και στα στενά λοιπόν που περιέθαλψαν τις ανήλικες αγάπες μας χρωστάμε τη θητεία του ο καθένας στην αγάπη. Κι όπως κάθε θητεία άλλοι την έκαναν στο Πεντάγωνο γραφείς κι άλλοι σκοπιά στα σύνορα»
Ο τόπος μετράει πιο πολύ και χρειάζεται τον σεβασμό μας. γιατί έχει να μας διηγηθεί πολλά σε μας και σε αυτούς που ακολουθούν. Γιατί εδώ ο πόνος είναι ζεστός

Όσους κύκλους και να κάνουμε, όσο και να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε νοερά, από τον μικρόκοσμο μας, η δίνη της καθημερινότητας, μας ρίχνει στην βαθιά λακκούβα της βάσης μας.
Ο τόπος λοιπόν, που ζήσαμε, και ζούμε. Ο τόπος που γίνεται ανάμνηση γλυκιά η πικρή που γίνεται προσμονή, που γίνεται κατάρα.