Τέλη Αυγούστου, πως αλλιώς…

Δεν πρόφτασε να ζεσταθεί στη θέση του, το χθεσινό κείμενο και ήρθε η απάντηση της Ελένης, υπό μορφή σχολίου, αλλά και ανάρτησης στη δική της ηλεκτρονική σελίδα. Αυτές τις τελευταίες ήμερες του Αυγούστου, ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες γι’ αυτό το πάρε δώσε. Αραιά και που, σταθερά όμως μέσα στο χρόνο, σαν κάποιο ένστικτο να μας καθοδηγεί ανταλλάσσουμε τα σημάδια μας. Αυτά τα σημάδια που υπογραμμίζουν την κοινή μας πορεία και επιβεβαιώνουν, πως και μέσα στο μαύρο ξέρουμε να ζωγραφίζουμε με όλα εκείνα τα χρώματα, που μπορεί να φανταστείτε και με αυτά που δεν φαντάζεστε. Το κάνω με την βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι.
«Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε», ναι, Βολταίρος. Αλλά το πήραμε αψήφιστα φερόμενοι ωσεί Θεοί. Η ασθένεια του Δυτικού ανθρώπου. Το σύγχρονο Δράμα, Βαθιά Υπαρξιακό και αβάσταχτο, το συνειδητοποιείς διαβάζοντας τον τελευταίο Ροθ, το περιγράφει ως τα έγκατα στην «Ταπείνωση» με τρόπο αριστουργηματικά τραγικό.
«Ήταν όλα τυχαία, Τζέρι, τυχαίο που μου δόθηκε ένα κάποιο ταλέντο, τυχαίο που μου αφαιρέθηκε. Η ίδια η ζωή είναι τυχαία, από την αρχή ως το τέλος». Ο Σάιμον Άξλερ, παλαίμαχος ηθοποιός τεράστιος στη δύση του, παρακολουθεί τη ζωή του ως παράσταση να φθίνει, το ταλέντο του - νόημα να δύει και να χάνεται, κάλπης στην ίδια του τη ζωή - σκηνή.
Το αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή με σαφήνεια, κρυστάλλινα, από την πρώτη αράδα: «Είχε χάσει τη δύναμη να σαγηνεύει. Η ορμή του είχε ξοδευτεί».
Αποσύρεται για να γλείψει τις πληγές σαν σκυλί, αντιστέκεται στο αυτοκτονικό του φινάλε, νοσηλεύεται, ερωτεύεται, προσπαθεί. Αλλά...
«Αν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται», γράφει ο Ντοστογιέφσκι ζώντας κι αγγίζοντας τα πάνδεινα. Ο Σάιμον Άξλερ, όμως...

«Όλα τα θεωρούσε ασκήσεις χωρίς νόημα. Αυτό που εξακολουθούσε να τον φοβίζει, καθώς πλησίαζε η μέρα του εξιτηρίου, ήταν το γεγονός ότι τίποτα από όσα του είχαν συμβεί δεν φαινόταν να συνδέεται με κάτι άλλο»…
«Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για οτιδήποτε συμβαίνει, είπε στον γιατρό αργότερα, την ίδια μέρα. “Χάνεις, κερδίζεις- όλα είναι ένα καπρίτσιο της τύχης. Η παντοδυναμία του καπρίτσιου. Η πιθανότητα της ανατροπής. Ναι, η απρόβλεπτη ανατροπή και η εξουσία της». Δεν μπορεί να ελπίζει, δεν έχει που να πιαστεί, στο Κενό, στο απόλυτο Τίποτα, δεν υπάρχει χειρολαβή.
«Αυτός που μας δημιούργησε χωρίς τη βοήθειά μας, δεν θα μας σώσει χωρίς τη συγκατάθεσή μας», γράφει ο Ιερός Αυγουστίνος επιτρέποντάς μας να είμαστε έρμαια της απόλυτης, αφόρητης ελευθερίας την κάθε στιγμή ως την ύστερη στιγμή. Γι' αυτό και ο Σύγχρονος - Τυχαία- Υπεράνθρωπος- Σίσυφος γονατίζει, εφόσον εδώ έχουμε έρθει να χάσουμε τα πάντα, ως και την συνείδησή μας αυτή καθ’ εαυτή, όπως ο Φρόυντ έχει πει.
Το αποτέλεσμα, από ένα θεικά «μαύρο» βιβλίο, η διαπίστωση ότι, τελικά, οι μεγάλοι συγγραφείς είναι ιαματικοί. Όπως η Τέχνη, αποτελώντας το Νόημα. Ο Νίτσε αυτό δεν είχε πει; Γι' αυτό, φινάλε με... Γκράχαμ Γκρην: «Αυτός που ψάχνει το Θεό, τον έχει ήδη βρει». Γιατί όλα είναι φως και ταυτοχρόνως σκοτάδι, αναλόγως τη ματιά, τη στιγμή.

Y.Γ. Με συγκινεί ο φίλος μου (καλά μη τα μετράτε τα χρόνια, από το... τέλος πάντων, από τα 18). Εκεί που εξαφανίζεται και με εξαφανίζει, εκεί που μας αφανίζει ο χρόνος και στάχτη όλα και λήθη, τσουπ νάσου το ίδιο συναίσθημα, το ίδιο βάρος, το όμοιο βάσανο, η ίδια ματιά στη ζωή, αυτό το -τελικά- δεν- είσαι- ελέφαντας- ρε παιδί μου!
"Μνήμη Αυγούστου" και από τον Μάκη Αρμένη σήμερα το πρωί και φυσικά θαλπωρή. Αφού αντέχει η φιλία τριάντα χρόνια, υπάρχει τελικά βεβαιότητα σ’ αυτή τη ζωή!
Και επειδή στο τηλέφωνο ήμουν παναγία- βοήθα- με-το- κεφάλι- στα- υπόγεια, τρίτο πάτωμα κόλασης, δλδ, μόλις ανέβηκα το... ανέβασα και του το αφιερώνω, ναι οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι, με γιάτρεψε με την αύρα της φιλίας του και τα φαγάκια που μου υποσχέθηκε το πρωί. Λοιπόν βουαλά Μάκη, Φως απ' το Μαύρο, ναι; Ξέρουμε εμείς! Όπως ξέρουμε εμείς!