Στις 12 Μαρτίου πέρυσι, ο πρώτος νεκρός από τον κορωνοϊό στη χώρα μας, θυμάστε έγινε πρωτοσέλιδο μάθαμε για τη ζωή του, για τα χόμπι του, για τις αδυναμίες του, για το τάμα που έκανε, να πάει στους Άγιους τόπους και για την κακή του τύχη η εκπλήρωση του τάματος να του στοιχίσει τη ζωή. Το ίδιο έγινε και με την γυναίκα στη Θεσσαλονίκη που ήταν το πρώτο κρούσμα.
Σήμερα είχαμε 52 θανάτους και συνολικά 7.038 επίσης 2.512 κρούσματα και συνολικά 215.521.
Με την καθημερινή αριθμητική γίνεται μια προσπάθεια αποκτήνωσης θα ακούμε την δυσάρεστη είδηση 10.000 και πλέον οι νεκροί σήμερα και την επόμενη την ευχάριστη ούτε 5.000 δεν πέθαναν, όχι αριθμοί. Άνθρωποι!
Βρισκόμαστε σε τέσσερεις τοίχους και το έξω μοιάζε σαν μια ακίνητη φωτογραφία.
Αύριο τελευταία Κυριακή του καρναβαλιού, πέρυσι τέτοια εποχή και πάλι μέσα. Από αυτή εδώ την στήλη έγραφα: “Εδώ στην ερημιά μας, όσο και αν προσπαθούμε με ασκήσεις αποσυμπίεσης, μας ξεφεύγει κάπου το μυαλό και μας τρομάζει.
Είναι μέρες που με βασανίζει: θα κυκλοφορούμε σαν αστροναύτες πλέον στη γη. Η μάσκα θα γίνει απαραίτητο αξεσουάρ όχι για τα καρναβάλια αλλά για κάθε μας έξοδο”.
Σας έλεγα για την χθεσινή συζήτηση στην βουλή. Με προσβάλουν αυτές οι πολιτικές συμπεριφορές. Με προσβάλει η στάση της Κυβέρνησης που προτάσσει την επικοινωνία από την ουσία. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται οι πολίτες που αντιδρούν με κομματικά κριτήρια . Είναι Ντροπή μπροστά σε μια τραγωδία να εμφανίζει ο πολιτικός κόσμος τέτοια αντιαισθητική εικόνα. Είναι ντροπή αυτή η ρητορική των αριθμών. Δεν πεθαίνουν, αριθμοί. Εσείς που δεν συμφωνείται μη με τοποθετήσετε απέναντι, δεν είμαι. Ελεύθερος είμαι και ορφανός.
Η επιμονή μου στην νοσταλγία για κείνο που χάθηκε, όπως γράφει και ο Ευγένιος Αρανίτσης στα «παράδοξα», κάνει την ορφάνια πιο μεγαλοπρεπή.
«Είμαστε όλοι παιδιά ενός θανάτου, του θανάτου της Αριστεράς. Αναφέρομαι στο θάνατο μιας ανήσυχης και γοητευτικής Αριστεράς που έγραψε τα ομορφότερα συνθήματα της στο διάστημα μεταξύ της έκρηξης του Πολυτεχνείου και του εκτρωματικού τοκετού της ιδιωτικής Τηλεόρασης. Η Αριστερά αυτή άσκησε στη συνείδηση μας την έλξη μιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας ζωτικών εντάσεων που οδηγούσαν στην επιτάχυνση της συγκίνησης, των διενέξεων, της αλληλεγγύης και της μουσικής. Ασφαλώς, η επιμονή ορισμένων από εμάς στην νοσταλγία για κείνο που χάθηκε, όλο αυτό το ηχηρό πένθος στις στήλες των εφημερίδων, στα βιβλία και στις συνεντεύξεις, κάνει την ορφάνια πιο μεγαλοπρεπή. Ορφανοί καθώς είμαστε, αφήσαμε να μας μεγαλώσει μια κακή θεία, η δημοσιογραφία, που ναι μεν είχε σημαδευτεί από αμέτρητα ηθικά μειονεκτήματα, ωστόσο ήταν ο μόνος συγγενής που απέμενε εντός των συνόρων. Διότι, παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, τα ψυχικά σύνορα του ανθρώπου εξακολουθούσαν να είναι σημαντικά…»
Θα συνεχίσουμε στην «ουτοπία» κόντρα στο σημερινό αυτονόητο. Κόντρα στην πολιτική, που απορροφήθηκε από το lifestyle. Μπορεί η τηλεόραση να νίκησε τον άνθρωπο, την παραδοσιακή σχέση όμως, της παλαιομοδίτικης δημοσιογραφίας με την ανάμνηση της διαμαρτυρίας της Αριστεράς εμείς θα την κρατήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου