Η φωνή δεν πάει χαμένη

Όταν η πόλη μιλά, κάτι αλλάζει!

Όταν γράφαμε πως «ένας δρόμος κουράστηκε να σηκώνει το βάρος μας», λίγοι πίστεψαν ότι θα ακουστεί. Κι όμως, οι λέξεις κύλησαν όπως το νερό που βρίσκει ρωγμή, και κάπου άρχισαν να στάζουν μέσα στην παθητικότατα και να ενεργοποιούν αντανακλαστικά.

Η λέξη «παράταση» σπάνια συγκινεί. Κι όμως, αυτή τη φορά, ακούστηκε σαν μικρή νίκη. Γιατί πίσω από κάθε απόφαση που δεν πάρθηκε, πίσω από κάθε δρόμο, που δεν ξανάνοιξε,
υπάρχει μια κοινωνία που δεν σώπασε.

Ο δρόμος στα Μουράγια έμεινε κλειστός, προσωρινά. Αλλά ίσως για πρώτη φορά, η λέξη «προσωρινά» δεν σημαίνει αναβολή, σημαίνει αρχή. Η απόφαση να παραταθεί η μη διέλευση βαρέων οχημάτων από τα Μουράγια, δεν είναι απλώς μια προσωρινή ρύθμιση. Είναι η απόδειξη ότι όταν μια κοινωνία αντιδρά, κάτι κινείται. Ότι οι πολίτες, όταν μιλούν με πίστη και διάρκεια, μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις, να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων.

Κάποτε πιστεύαμε πως τίποτα δεν αλλάζει. Πως οι δρόμοι μένουν όπως τους βρήκαμε, πως τα λεωφορεία θα περνούν για πάντα δίπλα στη θάλασσα και πως η πόλη θα συνηθίζει να σωπαίνει.

Έτσι μάθαμε να περπατάμε μέσα στη φθορά, να θεωρούμε αυτονόητο το βάρος, να σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στην αδράνεια. Κι όμως, κάτι κινήθηκε.

Ένας δρόμος στα Μουράγια, κουρασμένος, ραγισμένος, γεμάτος μνήμη, έγινε αφορμή να ξαναθυμηθούμε πως η φωνή υπάρχει.
Πως η σιωπή δεν είναι λύση, πως η υπομονή δεν είναι πάντα αρετή.
Η πόλη μίλησε, και ο Δήμαρχος άκουσε.

Η μη διέλευση των βαρέων οχημάτων παρατείνεται, και η πόλη περιμένει την οριστική λύση με καθαρή θέση:
ότι η παλιά συνήθεια δεν μπορεί να επιστρέψει σαν τίποτα να μην έγινε. Δεν είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Είναι η απόδειξη ότι η πίεση, ο διάλογος, η επιμονή, έχουν ακόμα αξία. Ότι ο δημότης δεν είναι θεατής, αλλά κομμάτι της λύσης.
Η αντίδραση δεν είναι βρισιά. Η συμμετοχή δεν είναι αγγαρεία. Η διεκδίκηση δεν είναι εμπόδιο, είναι δικαίωμα.

Όλα όσα σήμερα μοιάζουν αυτονόητα, κάποτε χρειάστηκαν φωνές που δεν βολεύονταν στη σιωπή. Η Κέρκυρα δεν σώπασε.
Και ίσως γι’ αυτό να άρχισε να ανασαίνει λίγο καλύτερα.
Γιατί κάθε μικρή νίκη είναι υπενθύμιση ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, ούτε η επιμονή, ούτε η φωνή, ούτε η ελπίδα.
Αρκεί να μην τις χαρίζουμε στη σιωπή.

Η φωτογραφία είναι του Αλέξανδρου Μελίδη