Να κλείσει ο δρόμος – να ανοίξει η Κέρκυρα

Ένας δρόμος που κουράστηκε να σηκώνει το βάρος μας.
Μια πόλη που απαιτεί να ξαναγίνει δική της.

Η Κέρκυρα του αύριο δεν περνά από εδώ. Ο δρόμος στα Μουράγια κλείνει.
Όχι γιατί το θέλησε η πόλη, αλλά γιατί δεν άντεξε άλλο.
Χρόνια τώρα βουλιάζει κάτω απ’ το βάρος των οχημάτων, των λεωφορείων, των απορριμματοφόρων και της αδιαφορίας.

Η καθίζηση δεν είναι φετινή, κρατάει χρόνια.
Κάθε τόσο ανοίγει μια νέα ρωγμή, σπάνε οι σωλήνες, ξεχύνονται λύματα στη θάλασσα, κι εμείς το προσπερνάμε με μια δικαιολογία και μια κορναρισμένη υπομονή.

Μόνο που η καθίζηση δεν είναι πια στο οδόστρωμα. Είναι μέσα μας. Στις αποφάσεις που αναβάλλουμε, στα «ας το αφήσουμε για μετά», στην πόλη που μικραίνει σιωπηλά κάτω απ’ το βάρος της συνήθειας.

Ο δρόμος στα Μουράγια ζητάει την ελευθερία του κι αυτή τη φορά, μαζί του τη ζητά κι η πόλη. Όχι άλλη επισκευή. Απελευθέρωση.

Η πλειοψηφία των πολιτών το λέει χρόνια τώρα:
να γίνει ο παραλιακός δρόμος πεζόδρομος,
να δοθεί πίσω στους ανθρώπους, στα βήματα, στις ανάσες, στα καλοκαιρινά του ηλιοβασιλέματα.
Να πάψουν να περνούν βαριά οχήματα πάνω από τα τείχη του παραλιακού μετώπου,
ούτε λεωφορεία μέσα από την καρδιά μιας πόλης – μνημείου.
Η Κέρκυρα δεν αντέχει άλλο το βάρος, ούτε των οχημάτων, ούτε των δικαιολογιών.

Κι όμως, υπάρχουν εκείνοι που αντιδρούν.
Όχι οι κακοί, οι βολεμένοι, οι φοβισμένοι.
Οι “πραγματιστές” του βολικού χάους.
Εκείνοι που νομίζουν πως η ζωή θα σταματήσει αν αλλάξει διαδρομή.
Μόνο που η ζωή σταματά όταν δεν περπατιέται.

Η Δημοτική Αρχή έχει μπροστά της μια σπάνια ευκαιρία:
να γράψει ιστορία ή να χαθεί μέσα της.
Να πει πως το κέντρο της πόλης δεν είναι διάδρομος διέλευσης,
είναι δημόσιος χώρος, είναι ανάσα, είναι πρόσωπο.
Δεν είναι ουτοπία, είναι αυτονόητο.

Οι εικόνες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, φτιαγμένες με τεχνητή νοημοσύνη, δείχνουν μια Κέρκυρα φωτεινή, με ανθρώπους, ποδήλατα, παιδιά και μουσική.
Κι όμως, αυτή η ψεύτικη εικόνα μοιάζει πιο αληθινή απ’ τη δική μας. Γιατί εμείς μάθαμε να ζούμε μέσα στη μιζέρια του εφικτού.
Να λέμε «έλα μωρέ» εκεί που θα ’πρεπε να λέμε «ως εδώ».

Αν όχι τώρα, πότε;
Αν όχι εμείς, ποιοι;
Ο δρόμος στα Μουράγια ας μείνει κλειστός για τα αυτοκίνητα,
για να ανοίξει επιτέλους για τους ανθρώπους.
Για να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε μια άλλη Κέρκυρα
και να αρχίσουμε να τη φτιάχνουμε.

Η φωτογραφία - με την βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης - από τη Σελίδα "Τα παράπονά σου στον Δήμαρχο"