Δεκέμβριος. Τελειώνει σιγά και αυτή η χρόνια. Ένας χρόνος παραπάνω. Η μελαγχολία αναπόφευκτη και το παρελθόν σύμμαχος για αυτές τις ώρες, αυτό έμεινε, κάποιες μυρωδιές και κάποιες μουσικές ,να μας θυμίζουν, εποχές ένδοξες.
Τώρα κρατάω σημειώσεις, Τώρα που ο χρόνος σιγά - σιγά αρχίζει να με βαραίνει. Παλιότερα δεν σημείωνα σχεδόν τίποτα, τα πάντα βασίζονταν στην μνήμη. Κακώς, κομμάτια μεγάλα της ζωής μου είχαν σβηστεί.
Για να ξαναβρεθώ στην ατμόσφαιρα έπρεπε πλέον να μου έρθει μια ξύλινη μυρωδιά, ένα τραγούδι που το έβαζα επί δέκα στο τζου - μποξ. Εκεί γύρω στα σαράντα, άρχισα πλέον να εκτιμάω πράγματα που πέρασαν απαρατήρητα στα χρόνια της επανάστασης.
Ξαναδιάβασα Παπαδιαμάντη, Βρήκα ενδιαφέρον στα αρχαία κείμενα, στην Ιστορία, Ήταν σαν να διαβάζω Πλάτωνα για πρώτη φορά. Άρχισα να εκτιμάω τα αγυάλιστα μπακίρια.
Πέρασα μια μέρα σαν αυτές που θέλω να σβήσω από την μνήμη μου. Αν ήξερα πως τέτοιες μέρες έχει η ζωή, ίσως ο θάνατος να είναι ανάσταση. Όμως δεν έχει μόνο αυτές. Σήμερα μύρισα, ιδρώτα φιδίσιου νεανικού κορμιού. Μπορεί να μην κρατάω σημειώσεις αλλά πως να ξεχάσω το κορμί μιας πεταλούδας που σπαρταρούσε στα νεανικά μου χέρια.
Και τώρα εκεί ρίχνω το βάρος μου.
Στην εποχή της ωριμότητας έχω πλέον όλες τις προϋποθέσεις για να εκτιμήσω. Να γευτώ λεπτές γεύσεις, να μυρίσω μυρωδιές και να διακρίνω το είδος του ξύλου που τις παράγει.
Τώρα οι αισθήσεις του βρίσκονται στην καλύτερη φυσική κατάσταση, γυμνασμένες μέσα στο χρόνο, μου δείχνουν την πραγματική διάσταση.
Τώρα μπορώ να διαβάσω, να ερωτευθώ και να κάνω έρωτα. Τώρα μπορώ να δώσω ότι μάζεψα τα χρόνια που πέρασαν.
Κι ας μην κρατούσα σημειώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου