Ελεύθερος έστω και πολιορκημένος…

Συνεχίζουμε αυτή την εβδομάδα με φίλους. Ο Γιώργος Σκλαβούνος, έγραψε το παρακάτω κείμενο «για μένα», δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ναι» που εκδίδει ο όμιλος UNESKO Κέρκυρας.

Το να μπορείς να τραγουδάς χωρίς να περιμένεις κανένα αυτί να σε ακούσει, σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος, αυτόνομος, αυτάρκης. Το να μπορείς να δημιουργείς, να εργάζεσαι, να προσφέρεις «χωρίς να περιμένεις κανένα αφεντικό να σε πληρώσει το Σάββατο», σημαίνει ότι θα είσαι ελεύθερος, αυτόνομος, αυτάρκης. Το να μπορείς σαν κλέφτης του παλιού καιρού στον κλέφτικο χορό σου, να γεύεσαι άφοβα του χορού τη χαρά στη γειτονιά του χάρου σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος έστω και πολιορκημένος.
Το να είσαι αυτάρκης προϋποθέτει άσκηση στην ολιγάρκεια, σημαίνει επίγνωση του πλούτου της ολιγάρκειας. Σημαίνει την αλήθεια του «τη ταπεινώσει τα υψηλά και τη πτώχεια τα πλούσια».
Ο φόβος, η ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο μας σπρώχνουν να νικήσουμε ότι φοβόμαστε, μας σπρώχνουν να κατακτήσουμε όποια ή όποιον, δεν μπορούμε να κερδίσουμε, όποιον νομίζουμε ότι δεν μας αποδέχεται, όποιον δεν μπορούμε να φέρουμε στα μέτρα μας.
Ο φόβος και η ανασφάλεια, μας σπρώχνουν να αποκτήσουμε πανοπλία που θα μας καταστήσει άτρωτους από κάθε όπλο και κάθε εχθρό που φοβόμαστε. Τη μοναξιά, τη φτώχεια, την αδυναμία απέναντι στους ισχυρούς.
Αγωνιζόμαστε να αποκτήσουμε την πανοπλία που θα μας απαλλάξει από τη στέρηση κάθε χαράς που δεν χαρήκαμε, κάθε απόλαυσης που επιθυμήσαμε. Με αυτό τον τρόπο οδηγούμαστε σε μια ομηρία τόσο στον εχθρό, τον αντίπαλο, το φόβο του εχθρού και του αντιπάλου, στην ανάγκη αυτού που νομίζουμε ως πανοπλία απέναντι στους εχθρούς.
Είναι αλήθεια «το κρασί δεν το απολαμβάνει ούτε ο δοκιμαστής, ούτε ο μέθυσος» Η ερωτική σχέση όταν αποτελεί προϊόν ανάγκης, συμβιβασμού, υποκρισίας, όταν είναι καρπός κατά συνθήκη ψεύδους και εθισμού, όταν δεν είναι σχέση ελευθερίας, σχέση αμοιβαία αναπτυξιακή, είναι προϊόν κάποιας μορφής εξάρτησης.
Όταν ο Ν. Καζαντζάκης στο πρόλογο της Οδύσσειάς του μεταξύ άλλων μας λέει:
«… Κρασί δεν είναι αδέλφια η λευτεριά
Μήτε γλυκιά γυναίκα
Μήτε και βιός μες τα κελάρια σας
Μήτε και γιος στη κούνια…
Έρμο τραγούδι είν’ ακατάδεκτο
Που σβήνει στον αγέρα
Μαστόροι ρίχτε πια τα σύνεργα
Διπλώστε τις ποδιές σας
Σχολάστε απ’ της ανάγκης το ζυγό
Κι η λευτεριά φωνάζει…»

Ούτε και η ανάγκη της εξουσίας μπορεί να καταστεί πηγή ελευθερίας, ούτε κοινωνικής απελευθέρωσης και ανάπτυξης. Ίσως αποτελεί τον κίνδυνο της χείριστης εξάρτησης: ίντριγκες, αποστασίες, δολοπλοκίες, δολοφονίες πισώπλατα και συντροφικά μαχαιρώματα, εξαγορές φίλων και εχθρών, καρποί αυτής της εξάρτησης και στερητικά της σύνδρομα.
Η ανάγκη της εξουσία αυτοαναπαράγεται ως ακόρεστη δίψα που όσοι φλέγονται απ’ αυτή, προσπαθούν να την πνίξουν πίνοντας αρμυρό νερό. Τον έρωτα και τη πολιτική μπορούν να υπηρετήσουν αναπτυξιακά και απελευθερωτικά όσοι δεν είναι δούλοι τους. Για να γίνει ποίηση πράξη και η πράξη ποίηση, «η αγάπη και ο έρωτας καλού» πρέπει να αποτελούν το μητρικό μας γάλα. Η μάνα, η πόλη και η πολιτική ως παιδαγωγοί πρέπει να μας μυούν στη σχέση με απελευθερωτικές ανάγκες, σε σχέσεις απελευθέρωσης και ελευθερίας.
Ευσεβείς πόθοι Γιώργο μου. Δυστυχώς όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα και όσοι τα πρεσβεύουν, εξοστρακίζονται. Μα καλύτερα απ΄ έξω και ελεύθερος παρά μέσα εξαρτημένος…