«Να ανοίξει το παιγνίδι» ( προδημοσίευση)

Μετά τη Κούβα και την Βενεζουέλα το παιχνίδι πρέπει να ανοίξει, αυτό αποτελεί και σύνθημα πλέον των ημερών. Θα μας απασχολήσει το θέμα στα επόμενα, γιατί αυτή ατομική συμπεριφορά είναι καταστροφική. Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργεί το «Βασίλειο» του και να οδηγούμαστε στην απομόνωση. Χάνονται οι φίλοι, χάνονται οι παρέες, χάνεται η κοινωνία της χαράς «Το παιγνίδι πρέπει να ανοίξει τελεία και παύλα».
……………………………………………………………………………
Για να ξεμπερδεύω και με τον Οκτώβρη μια και τον υποσχέθηκα.
Τι το θυμήθηκα… Αυτές τις μέρες τα έχω βάλει με τη μνήμη μου. Με ποια κριτήρια κάνει επιλογές ανάμεσα στις αναμνήσεις. Αναρωτιέμαι γιατί μου έφερε στο προσκήνιο αυτό και όχι κάποιο άλλο.
Οκτώβριος, ένας ανάποδος μήνας. Υπήρξαν στιγμές του, που δεν θα ήθελα να τις θυμάμαι, ευτυχώς που το μυαλό μου τις περισσότερες φορές υπήρξε συνεργάσιμο σ’ αυτήν μου την επιθυμία
Ξεφυλλίζω άλμπουμ παλιών φωτογραφιών, παλιές ατζέντες, δυσδιάκριτες σημειώσεις, προκαλώντας τον Οκτώβρη να μου φέρει ενώπιον μου, το γεμάτο συρτάρι του αρχείου του.
Σεργιανάω σε μέρες εκλογών, από το 1974. Χάνομαι μέσα σε μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, δυναμικές διεκδικήσεις. Οι στόχοι δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Απογοήτευση. Ύστερα απολογισμός. Διαβάζοντας τις θέσεις της καθοδήγησης, που την ήττα την βάφτιζε νίκη έπαιρνα θάρρος για τη συνέχεια, μια συνέχεια που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα.
Η σημερινή σκληρή πραγματικότητα βράχος αδύνατον να τον παρακάμψεις. Οι μνήμες εξασθενημένες ωχριούν μπροστά σε τούτο το χαμόγελο διάρκειας της εξουσίας. Να υποστώ αυτή τη την κατάσταση ή να τη διαμορφώσω; Με ενοχλούσε πολύ η ιδέα ότι μπορώ να πεθάνω εν άγνοια μου.
Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως και οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε τη συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα, να καλύψω τις ανάγκες μου, κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία, που θα έκανα για τα επόμενα χρόνια.
Είναι δύσκολο να ξεφύγεις απ’ αυτούς τους τύπους με το χαμόγελο διαρκείας. Μας την είχαν στημένη, όταν έβλεπαν ότι δεν μπορούν να μας ελέγξουν μας συμπίεσαν, ίσα – ισα να χωράμε στο μικρόκοσμο ενός υπολογιστή και για την ευκολία της μεταφοράς σε ένα τόσο δα στικάκι που κρεμιέται μαζί με τα κλειδιά. Μας έβαλαν στο αρχείο τους σε καθορισμένη σειρά και έδωσαν τις εντολές για τον έλεγχο της υπόλοιπης ζωής μας. Ότι και να πέτυχα στην ακτίνα δράσης μου επήγανε χαμένα.
Μπήκα στη μηχανή του χρόνου και εξαφανίστηκα, για λίγο, οι τύποι με το χαμόγελο διαρκείας με προσγείωσαν…